:: 1973-1980
Lars Ulrich miał tak jak jego ojciec, Torben Ulrich zostać zawodowym tenisistą. Tenis był całym jego życiem, spędzał na korcie nawet do ośmiu godzin dziennie. Na szczęście ojciec Larsa również kochał muzykę. Pewnego razu okazało się, że kolega, z którym się umówił na koncert nie może przyjść. Zamiast niego zabrał ze sobą syna. Ten, po zobaczeniu pierwszego koncertu rockowego w swoim życiu, zakochał się w muzyce. Show'em, który to sprawił był występ Deep Purple w rodzinnym mieście Ulrichów - Kopenhadze. Już następnego dnia Lars pobiegł do sklepu po "Fireball" Purpli. Od tego czasu rodzicom przyszłego perkusisty rzeczy zaczęły wymykać się spod kontroli. Chłopiec coraz więcej czasu poświęcał muzyce. Stała się ona dla niego ucieczką od monotonnych treningów od wszystkich obowiązków i dyscypliny (musiał być zdyscyplinowany, skoro dotarł do pierwszej dziesiątki duńskich tenisistów). Zbierał płyty takich zespołów jak: Black Sabbath, Thin Lizzy, Diamond Head, Kiss, Status Quo, Uriah Heep, Slade, Sweet. W końcu w grudniu 1976 roku, na trzynaste urodziny od dziadków (lub, jak twierdzą inni, od rodziców, czy od samej babci) dostał swoją pierwszą perkusję. Wtedy to jego rakieta poszła w odstawkę.
Rodzice Larsa postanowili przenieść się do Kalifornii, do Newport Beach, gdzie heavy-metal nie był jeszcze znany. Miało to sprawić, aby ich dziecko, odcięte od europejskiej muzyki, skupiło się na tenisie. Skutki tej decyzji były z goła odmienne - chłopiec zawziął się na muzę na dobre. Zamawiał płyty z Europy, pożyczał je od znajomych, jednym słowem robił wszystko, żeby nie stracić kontaktu z ukochaną muzyką.
James był synem śpiewaczki operowej i kierowcy ciężarówki. Nie miał łatwego życia. Jego rodzice należeli do sekty scjentystów (Christian Science). Ojciec opuścił rodzinę, w czasie, gdy pani Hetfield zachorowała na raka. Matka Jamesa, ze względów religijnych, odmówiła podpisania zgody na leczenie i niedługo potem zmarła. Od tego czasu chłopak przestał utrzymywać kontakty z rodziną.
Jego edukacja muzyczna rozpoczęła się w wieku dziewięciu lat, kiedy to zaczął uczęszczać na lekcje gry na pianinie. Później próbował swych sił na perkusji starszego, przyrodniego brata, aby w końcu wybrać gitarę. Pierwszym zespołem, w którym grał było Obsession, założone w 1978 roku. Oprócz Hetfielda w skład zespołu wchodzili: bracia Veloz (bas i perkusja) oraz Jim Arnold (gitara). Ron McGovney i Dave Marrs pozostawali bliskimi przyjaciółmi zespołu, często przesiadywali na jego próbach, bawiąc się oświetleniem w garażu braci Velozów. Band rozpadł się po roku, lecz James kontynuował grę z dotychczasowymi nieformalnymi członkami jego byłego zespołu.
Po przeprowadzce do La Brea (1980) młody gitarzysta rytmiczny poznał w swej nowej szkole perkusistę, Jima Mulligana. Wraz z nim i Hugh'em Tannerem (gitara) stworzyli Phantom Lord. Wcześniej do zespołu miał przyłączyć się inny gitarzysta, ale podobno przestraszył się muzyki granej przez kolegów. Żaden basista nie zagrzał na dużej miejsca w zespole. Wkrótce James powrócił do swego poprzedniego miejsca zamieszkania, do Downey. Tym samym zakończyła się działalność The Phantom Lord. Po przeprowadzce zespół kontynuował grę w niemal niezmienionym składzie, lecz teraz już pod nazwą Leather Charm. Hetfield zamieszkał u McGovney'a, którego uczył gry na basie. Ron stał się członkiem nowego-starego zespołu, w którym śpiewał James. Band nagrał demo i dał kilka występów. Niedługo potem Tanner zrezygnował z gry w Leather Charm. Zastąpiono go Troy'em James'em. Zespół rozpadł się po odejściu Jima Mulligana do Rush.
Hammett rozpoczął naukę gry na gitarze w wieku 15 lat. Poczynając od Montgomery Ward Special z czasem przesiadł się na Fender'a Stratocaster'a z 1978r., by w końcu wybrać Gibson'a Flying V z 1974r., na którym gra do dziś. Wraz z Paul'em Baloff'em założył grupę Exodus, o której wspominałem już wcześniej. Niestety samo granie nie pozwalało mu na przyzwoite życie. Kirk zmuszony został podjąć pracę w Burger King'u; zaoszczędzone pieniądze przeznaczył na nowego Marshall'a. W tym czasie otrzymał propozycję wspólnego grania z Metallicą.
:: 1980-1983
Na początku roku Lars poleciał do Anglii, na koncert Diamond Head - jednego z największych klasyków Heavy (na Garage Inc. Metallica skowerowała kilka ich utworów). Lars spędził w najbliższym otoczeniu zespołu trzy miesiące, nie odstępując go na krok. Podobno był mocno namawiany do stworzenia własnego zespołu. "Żyłem muzyką NWOBH (New Wave Of British Heavy Metal), poznałem wszystkich, od Motorhead po Diamond Head. Często bywałem też w redakcji 'Sounds'. To wszystko sprawiło, że napaliłem się na zrobienie czego swojego w tym kierunku." W Kopenhadze, w trakcie odwiedzin rodziny, poznał też inny wielki zespół, Mercyful Fate. Wtedy nie było już żadnych wątpliwoci. Duńczyk założy w Stanach brytyjski band. Pierwszą propozycję wspólnego grania wysunął mu Kurdt Vanderhoff z zespołu Anvil Chorus (dzisiejszy Metal Church), lecz nic z tego nie wyszło, ponieważ Lars nie chciał się przenieć do San Francisco. Lars z powodu braku dalszych propozycji, daje ogłoszenie do gazety. Los chciał, że w tej samej rubryce ogłoszenie zamiecił James Hetfield.
W maju za sprawą wspomnianych ogłoszeń, James Hetfield poznał Lars'a Ulrich'a. Na początku nie był zachwycony jego umiejętnociami technicznymi i chciał zrezygnować ze wspólnego grania. Zmienił jednak zdanie gdy dowiedział się, że Lars miał obiecane miejsce na kompilacji Brian'a Slager'a, właciciela pisma New Heavy Metal Preview i wytwórni Metal Blade Records. Wkrótce chłopcy stali się parą nierozłącznych przyjaciół. Stało się pewnym, że tych dwóch założy zespół. Po wielu nieprzespanych nocach i wymylaniu bzdur w rodzaju Grinder, Blitzer, czy Red Vette, ustalono nazwę bandu: Metallica. No może nie do końca wymyślono... Znajomy Larsa, Ron Quintana rozpoczynał właśnie wydawanie magazynu muzycznego. Zastanawiał się między dwoma nazwami - Metallica i Metal Mania. Lars poproszony o pomoc w wyborze, szybko zaproponował Ronowi drugą nazwę, pierwszą pozostawiając dla siebie.
Mówi się, że Lars i James nadali swemu zespołowi tak charakterystyczne miano po to, aby staruszkowie nie mylili ich z dawnymi zespołami ze swoich czasów. James zaprojektował niepowtarzalne logo z charakterystycznym M i A. W tym czasie Slager zaczął wydawać, legendarne dziś, metalowe składanki - Metal Massacre. Na pierwszym wydaniu tej kompilacji, znalazły się m.in. nagrania takich zespołów jak Steeler, Malice, Bitch, Ratt, Avatar. Prawdziwą gwiazdą była jednak tylko Metallica. Mimo iż zespół składał się (jeszcze) tylko z dwóch gości, to nagrali wspaniały materiał, utwór - Hit The Lights. Dokonali tego przy pomocy czterościeżkowego magnetofonu TEAC. Oprócz wspomnianego kawałka nagrali także kowery "Let It Loose" Savage i "Killing Time" Sweet Savage. Chwilowo w Metallice grał też Lloyd Grant (jedyny czarny, który kiedykolwiek znalazł się w tym zespole), który nagrał solówki w powyższych utworach. Wyszło z tego demo. O "sławie", jaką cieszyła się wtedy Metallica może świadczyć fakt, iż na okładce MM widnieje jej nazwa, napisana, przez... podwójne "t".
Zespół nadal nie był jeszcze pełnym zespołem. Na miejscu Granta, znalazł się ktoś inny, którego zaraz potem wyrzucono. W styczniu 1982 za gitarę zabrał się, zwerbowany przy pomocy kolejnego ogłoszenia prasowego, Dave Mustaine (obecnie Megadeth), a na basie pogrywał Ron McGovney (sublokator i gitarowy uczeń Jamesa). Gitara rytmiczną, z powodu braku chętnych na to stanowisko, zajął się Hetfield. Wersja HTL zamieszczona na LP, o którym wciąż mowa (wydany wiosna 1982), nie była w pełni profesjonalna. James cierpiał na zapalenie krtani, umiejętnoci muzyków również dawały wiele do życzenia. Mimo to w końcu dostrzeżono Metallikę; zaczęła się dla niej era koncertów. Metallica zdobywała (prawie) każdą publicznoć, przed którą wystąpiła. Być może za sprawą coverów, nieznanych w Stanach europejskich zespołów... Wystąpili m.in. 14 marca - w Radio City w Anaheim, 26 w Woodstock, a 27 w klubie Whiskey A Go Go (LA). Nagrania z ostatniego z tych koncertów pewnie znalazłyby się na liście najbardziej poszukiwanych (i najdroższych) płyt wszechczasów, gdyby taką sporządzono. Metallica miała wystąpić z Krokusem. Jednak ów zespół w ostatniej chwili zrezygnował z występu; tak w każdym razie twierdzą oficjalne źródła. Inna wersja brzmi tak, że Metallica dodrze wiedziała o przyszłej nieobecnoci Krokusa dużo wczeniej i wykorzystała go jako łatwą, i bardzo dobrą, reklamę. Lars w ten sposób wypowiada się o zaszłym wydarzeniu: "Denerwuje mnie to, co na ten temat się pisze. Mielimy zagrać z Krokusem, który w ostatniej chwili się wycofał. Był to występ w małym klubie, nic specjalnego. Ogarnia mnie śmiech, gdy o tym czytam. Wygląda na to, że zagralimy przed 200-tysięczną publicznocią, dokonalimy czegoś wielkiego. To nie ma nic wspólnego z prawdą. W klubie było naprawdę mało ludzi, a media starały się związać nas do słynnego zespołu, jakim był Krokus." Zresztą, jakie ma to znaczenie. Ważne, że wypadli wtedy naprawdę dobrze, mimo to, że w tym czasie w Mieście Aniołów panował pozerski glam-rock i niewielu obchodziła jakaś tam Metallica.
W kwietniu nagrano lepszą wersje Hit The Lights, która znalazła się na dodruku Metal Massacre #1 oraz "The Mechanix", "Jump In The Fire" i "Motorbreath". 28 maja odbył się dość nietypowy koncert: Metallica wraz z Leatherwolf i August Redmond wystąpiła u boku Roxy Rollers. Napisałem nietypowy, ponieważ Metallica wystąpiła wtedy w pięcioosobowym składzie: wiadomo Hetfield-wokale, Lars-gary, McGovney-bas, Mustaine-gitara, a oprócz tego Jef Warner (obecnie Black'n'Blue na gitarze akustycznej. Niestety w zespole znowu doszło do kłótni (Warner też chciał grać solówki), w wyniku której Jef już nigdy nie pojawił się w Metallice. W lipcu ukazało się najsłynniejsze demo Metalliki - No Life 'Till Leather. Zawiera ono wczeniej wspomniane utwory oraz "Seek And Destroy", "Metal Militia" oraz "Phantom Lord". Dzięki No Life 'Till Leather o Metallice usłyszano również w Europie. Zespół zewsząd atakowany był przez małe wytwórnie, ale, jak mówi Lars: "Czekalimy na ofertę, która wyrwie nas z Los Angeles. W dzisiejszych czasach niezależna wytwórnia często dołącza mało znany zespół do gwiazdy na wspólne tournee i nie ma w tym nic specjalnego, ale w 1982 roku było to niemożliwe. Zespoły grały z reguły tylko w miastach, z których pochodziły. W duże trasy wyjeżdżały tylko takie sławy, jak The Scorpions czy Judas Priest. Nie chcielimy wpaść w ślepą uliczkę, jaka była niezależna wytwórnia, czekalimy na ofertę od dużego wydawcy, która wyciągnęłaby nas z Los Angeles."
18 wrzenia Metallica wystąpiła zamiast Cirith Ungol, na festiwalu w Keystone, promującym MM i to ona, po raz kolejny, stała się gwiazdą na cudzym koncercie. Zagrali numery z No Life Till Leather oraz dwa utwory Diamond Head. Publicznoć była tak wspaniała, że Metallica dała tam z chęcią jeszcze kilka koncertów. Pierwszy gig z prawdziwego zdarzenia miał miejsce w październiku, jednak był to wciąż support (przed Laaz Rockit). 11 listopada (cóż za data) Metallica zagrała z Y&T w Woodstock. 29 LISTOPADA 1982 Metallica po raz pierwszy wystąpiła, jako gwiazda. Poprzedzał ją Exodus, w którym grał Kirk Hammett. Manager Exodusa - Mike Whitaker spotkał się z Metalliką. Od tego czasu to on zajmował się rejestracja dźwięku na koncertach Metalliki. Wyszła z tego zajebista płyta - "Metal Up Your Ass", która zawładnęła okolicami LA.
Trudno sobie wyobrazić, żeby w Metallice nie znalazł się ktoś taki, jak Cliff Burton. James i Lars zobaczyli go po raz pierwszy w klubie Whiskey A Go Go. Grał wtedy z zespołem Trauma jeden z koncertów po wydaniu dema z utworem Such A Sharne (później wydany na Metal Massacre 2). Cliff szybko zdobył uznanie założycieli Metalliki, którzy zaczęli zarzucać go ofertami gry w swym zespole. Po długich namowach basista zgodził się na przejcie do Metalliki, pod warunkiem, że zespół przeniesie się do San Francisco. Koncert w klubie Mabuhay Gardens (30 listopada) był jednym z ostatnich dni w zespole dla Rona McGovneya. Tydzień później jego dziewczyna podsłuchała rozmowę Larsa i Jamesa o nowym basicie. Ron z "własnej" inicjatywy, opucił Metallikę. Wraz z byłym wokalistą Hirax - Katonem De Pena stworzyli band Phantasm (w 1987 roku wydali kasetę demo). W grudniu wszyscy mieszkali już w San Francisco, ale przeprowadzka trwała jeszcze ładnych parę tygodni.
Ostatecznie zakończyła się 11 lutego, a już w końcu tego miesiąca powstało 4. demo Metalliki (z No Remorse i Seek & Destroy). Również w lutym, z zespołem skontaktował się Jonny Zazula, który sprowadzał z Europy rzadko spotykane nagrania oraz różnego rodzaju stuff związany z muzyką hard&heavy. Organizował też koncerty w okolicach Nowego Jorku. Po usłyszeniu dema "No Life Till Leather", które wywarło na nim ogromne wrażenie, Jon postanowił, że zorganizuje na Wschodnim Wybrzeżu koncerty Metalliki. Tak też się stało. W międzyczasie zespół dał jeszcze 5 marca '83 występ w The Stone w San Francisco i był debiutem Cliff'a w Metallice. W czasie podróży na Wschodnie Wybrzeże doszło do szeregu kłótni, a nawet wypadku, spowodowanych pijaństwem Mustaine'a. Towarzystwo gitarzysty stawało się dla reszty zespołu nie do wytrzymania. Rzadko zdarzało się, żeby był trzeźwy, a i jego umiejętnoci nie były zachwycające. Po dotarciu do LA zdecydowano, że w Metallice jest o jednego Dave'a Mustaine'a za dużo. Jeszcze tylko dwa koncerty - 4 i 5 kwietnia z Vanderberg i The Rods w Queens i 11 kwietnia rudzielec ostatecznie wyleciał z zespołu. Od tego czasu, za radą Marka Whitaker'a, rolę gitarzysty pełnił Kirk Hammett z Exodusa. Stał się on członkiem bandu jeszcze tego samego dnia, którego opucił go Dave.
:: 1983-1985
Już po paru koncertach (m.in. z Motorhead) Hammet zaaklimatyzował się w zespole. Znał niemal wszystkie kompozycje bandu, ponieważ jego "transfer" z Exodusa został zaplanowany już wcześniej. 16 kwietnia, w Dover, w stanie New Jersey Kirk po raz pierwszy występuje na scenie z zespołem. Kwiecień i maj to koncerty z The Rod's, Venom i Motorhead, na północno wschodnim wybrzeżu. Teraz, gdy Kirk już się ograł, można było przystąpić do nagrywania albumu. Uwieczniono go w Barrett Alley Studios w Rochester, w dniach 10-27 maja; Producentem był Paul Curcio, wydaniem zajął się Jon Z., który najpierw postanowił załatwić im kontrakt z porządną wytwórnią. Kiedy jego wysiłki spełzły na niczym, 1 kwietnia założył własną Megaforce Records, tylko po to by wydać album Metalliki. Na pewno na tym nie stracił... Dziś "Kill 'Em All", bo oczywicie o tą płytę chodzi, uznawane jest za klasykę; słusznie. Metallica została zauważona i w Europie, gdzie Kill 'Em All wydał MFN i Roadrunner. Chciano ją ściągnąć na Stary Kontynent, ale zespół miał już zaplanowaną trasę w Stanach, więc nic z tego nie wyszło. Owa trasa była pierwszą prawdziwą trasą Metalliki; nazywała się "Kill 'Em All For One". Band wystąpił z Raven - zespołem, pochodzącym z New Castle, który odniósł sukces w Europie i postanowił szukać szczęcia w USA (konkretniej - w New Jersey). Płyta, którą promował nosiła miano "All For One" - stąd nazwa trasy. Jon Z. wziął go pod skrzydła swej wytwórni. Seria 30 koncertów rozpoczęła się 27 lipca w New Brunswick, a zakończyła 3 wrzenia w San Francisco w The Stone. A oto, co o w/w wydarzeniu parę lat później Lars powiedział: "Z perspektywy czasu muszę stwierdzić, że ta trasa była niczym w porównaniu z tym, co robimy teraz, ale wtedy w pełni nas satysfakcjonowała, cieszylimy się, że udało nam się w nią wyruszyć. Podróżowalimy po całym kraju w szóstkę, w małym autobusie, nie oglądając się na pogodę. Mimo wszystko byliśmy szczęliwi, bo była to pierwsza tego typu trasa, niezależnego, metalowego zespołu. Tym samym urzeczywistniły się nasze marzenia." Podczas koncertowania zespołowi życie utrudniali pseudofani oraz ludzie, którzy niezbyt przepadali za Metalliką. Nie doszło jednak do żadnych incydentów i chłopcy szczęliwie wrócili do San Francisco. Nie znaczy to, że zespołowi brakowało wielbicieli. Wręcz przeciwnie. Metalowcy z Bay Area daliby się pochlastać za Metallikę. Jednymi z bardziej znanych ludzi, o których mowa, byli: Ron Quintana (ten od zine'a Metal Mania) oraz Rich Burch (wymyslił slogan "Bang the head that doesn't bang"). Pod koniec '83 przenieli się do Jersey, gdzie przez kilka kolejnych miesięcy, pracowali nad następnym albumem. Tam też, w mieszkaniu pewnego hardrockowca, powstały utwory z Ride The Lightning. W weekendy, wraz z Anthrax dawali koncerty (m.in. w NY, Chicago, Milwaukee). Wtedy po raz pierwszy nowe utwory zostały przedstawione szerszemu gronu.
14 stycznia, po jednym z koncertów okradziono ciężarówkę Metalliki. Przetrwały jedynie gitary, które chłopcy mieli ze sobą w hotelu. Resztę sprzętu znaleziono potem porzuconą gdzie w New Jersey. Zespół był załamany. Teraz, gdy nadchodzi europejskie tournee, gdy sesja nagraniowa tuż, tuż, ktoś pozbawia ich niemal całego ekwipunku. Pod wpływem tego wydarzenia napisano pierwszą balladę Metalliki, "Fade to Black". Utwór o niezwykle pesymistycznym tekście: "Straciłem chęć do życia", "Nic mi nie pozostało, Potrzebuję końca, aby się wyzwolić". Zespół miał z tego powodu wiele nieprzyjemnoci. Cóż... zawsze znajdzie się jaki skrzywiony dzieciak, który może zbyt dosłownie zrozumieć tekst piosenki.
Przyszedł czas na koncerty w Europie. Zespół grał tam z Venom'em, w ramach trasy "Seven Dates Of Hell". Metallika wystąpiła w Szwajcarii, Niemczech oraz Belgii. Pojawili się też na Ardschok Festiwal w Zwolle. Były to koncerty, na których band wystąpił przed rekordową dla siebie publicznocią (pierwszy raz grali na oczach ponad pięciu tys. ludzi), a mimo to spisał się doskonale. Z okazji trasy 20 stycznia Music For Nations wydało maxisingiel z "oszukanymi" nagraniami Live (dodano tylko reakcje publicznoci).
Mimo coraz większych sukcesów zespół nie wierzył w siebie, ze względu na umiejętnoci wokalne Jamesa. Po poszukiwaniach odpowiedniej osoby i kilkumiesięcznym kuszeniu propozycjami John'a Bush'a z The Armoured Saint Metallica zdecydowała, że Hetfield będzie nadal pełnił rolę wokalisty i gitarzysty.
20 lutego zespół pojechał do Kopenhagi, aby kontynuować pracę nad nowym albumem. W studiu Sweet Silence rozpoczęto współpracę z producentem Flemming'iem Rasmussen'em. Przerwano ją wyjazdem do Anglii z zespołem The Rods oraz Exciter. Koncerty zorganizowała wytwórnia MFN. Trasę nazwano "Hell On Earht". Na miejscu okazało się, że bilety nie schodziły w przedsprzedaży, w wyniku czego występy odwołano.
Nic straconego - szybko zarezerwowano terminy 14 i 27 marca na koncerty w klubie Marquee, a bilety zniknęły z kas w mgnieniu oka. Kwiecień, maj. Zespół powrócił do Danii, aby skończyć sesję nagraniową. Na początku roku jamował również w sali prób Mercyful Fate. Powód? - Studio Sweet Silence były zarezerwowane przez innych muzyków.
6 czerwca. Pierwszy koncert europejskiej minitrasy wraz z Twisted Sister - Holandia, Leiden. Potem jeszcze dwa koncerty w tym kraju, w Zwaagwesteinde oraz w Oldenzaal (dodatkowo z Warlock). 9. czerwca - koncert w Niemczech, w Frankfurcie. Następnego dnia zespół ustanawia swój kolejny rekord. Na festiwalu Heavy Sound w Poperinge, w Belgii gra przed piętnastoma tysiącami widzów. W tym samym miesiącu Metallica występuje pod zmienioną nazwą - jako The Four Horsemen dają występ w Mabuhay Gardens w San Francisco. W następnym miesiącu wraz z Anthraxem i Raven pokazują się w Roseland Ballroom w Nowym Jorku. Wród publicznoci znajduje się Cliff Burnstein z Q-Prime.
W lecie zespół rozpoczął poszukiwania nowego menedżera. Panowie zdecydowali, iż są warci więcej, niż może zaoferować im Jon Zazula. Nie chodziło tu bynajmniej o pieniądze. Największy wpływ na podjęcie tej decyzji miały podobno możliwoci promocyjno-dystrybucyjne wytwórni Megaforce. Wkrótce prasa podała nieprawdziwą informację o podpisaniu kontraktu z Bronze. Stało się tak, dlatego, że ludzie z wytwórni byli tak pewni swego, iż pokazywali dziennikarzom okładkę przyszłej płyty. Metallica była niewzruszona na te zabiegi i wkrótce powróciła do USA, aby tam szukać współpracowników.
Jednym z kandydatów było Q-Prime Menagement, prowadzone, przez Peter'a Mensch'a i Cliffa Burnstein'a. Obie strony doszły do wstępnego porozumienia. Q-Prime to prawdziwa wylęgarnia gwiazd. Wytwórnia ta wylansowała m.in. AC/DC, The Scorpions, Aerosmith. Metallica miała więc powód do radoci; również Burnstein, który zobaczył koncert z Raven i Anthrax był w pełni zadowolony. Nic nie stałoby na przeszkodzie, gdyby nie... kontrakt z Jonem Z. na wydanie pięciu płyt. Włanie ukazała się Ride The Lightning, więc zespół był związany z Zazulą na jeszcze trzy płyty. Metallica miała problem: chciała przejć do Q-Prime Menagement, ale również nie chciała kłopotów z prawem. Lars prowadził z prawnikami setki rozmów na ten temat i w końcu okazało się, że Jon Z. przekroczył nadany mu limit 75 tys. egzemplarzy płyty Ride The Lightning (razem z drugą edycją wydał ponad 100 tys. egz.). Metallica miała więc poważny problem z głowy. 1 sierpnia podpisano kontrakt z Q-Prime, a już 12 wrzenia z nowym wydawcą - Elektrą. Firma nie tracąc czasu 16 listopada wznowiła Ride The Lightning.
18 listopada w Paryżu rozpoczęło się pięciotygodniowe tournee po Europie z grupą Tank. 23 ukazał się maxisingiel promujący trasę, Creeping Death. Wydała go wytwórnia Music For Nations, która pozostała nietknięta po roszadach w szeregach amerykańskich wydawców. Na stronie B płyta zawiera kowery "Am I Evil?" Diamond Head oraz "Blitzkrieg" zespołu o tej samej nazwie. EP sprzedawał się jak ciepłe bułeczki. W Europie rozszedł się w 100 tys. egzemplarzy + 3 tys. specjalnego wydania na złotych winylach, na okładce których popełniono błąd w druku - napisano Blitzkreig. Tylko Elektra nie popełniła tego błędu.
20 grudnia, koncertem w Lyceum w Londynie, kończy się seria koncertów w Europie. Mniej, więcej w tym czasie członkowie Metalliki uwierzyli w wokalne umiejętnoci Jamesa.
:: 1985-1987
W '85 po krótkiej przerwie zespół rozpoczął amerykańskie tournee wspólnie z W.A.S.P., który po niecałych dwóch miesiącach zostawiając Metallikę wyruszył na trasę z Iron Maiden. Supportem zajął się Armoured Saint.
W lecie rozpoczęła się praca nad nowym albumem. Każdy z członków zespołu utrwalał na taśmie swoje pomysły, by następnie przedstawić ją pozostałym. Hammett: "Słuchalimy tych kaset i wybieralimy riffy, które naszym zdaniem były na tyle dobre, aby można było z nich zbudować utwór". Ulrich wypracował ciekawy sposób 'komponowania' riffów. Nucił Jamesowi wymyśloną melodię, a ten miał za zadanie przełożyć ją na język gitary.
17 sierpnia band gra na Monsters Of Rock Festiwal w Donington obok takich zespołów, jak Ratt i Bon Jovi. James wygłosił tam słynną mowę, na temat: "Metallica, a inne zespoły tego festiwalu" oto jej fragment: "Jeżeli przyszliście tu by zobaczyć kolorowe ciuchy ze spandexu i makijaże, czy jakieś inne gówna i czekacie na słowa rock'n'roll baby w każdej piosence, to my nie jestemy waszym pieprzonym zespołem." Po tym koncercie sytuacja Metalliki w Anglii polepszyła się, a sprzedaż płyt podwoiła się.
31 sierpnia zespół dał koncert przed 90 tys. publicznocią na festiwalu The Day Of The Green w Oakland. Oprócz niego pojawiają się tam tacy wykonawcy, jak Scorpions, Rising Force, Y&T oraz Ratt. Po festiwalu pijani muzycy zdemolowali garderobę, która następnego dnia przeznaczona była dla... Wham!. Cóż... jakoś trzeba było sobie zasłużyć na miano Alcoholiki.
Zaraz potem wrócili do Europy, aby w Kopenhadze przystąpić do nagrywania materiału na nowy album. Sesja rozpoczęła się 2 września i trwała do 27 grudnia, lecz w międzyczasie przerywana była częstymi występami m.in. 14 wrzenia na festiwalu Metal Hemmera w Loreley w Niemczech, gdzie wykonali utwór z nowego albumu - Disposable Heros. Jeszcze przed Sylwestrem (29.12) wraz z Y&T dano jeden koncert w Sacramento.
Sam Sylwester za to już w USA. W sali Civic Centre w San Francisco chłopcy wystąpili wraz z Exodus, Metal Church oraz Megadeth (w zastępstwie Anthrax). Publika wbrew oczekiwaniom organizatorów, zapełniła 'zaledwie' połowę miejsc na sali.
W styczniu przystąpiono już do miksowania nowej płyty. Zajmował się tym Michael Wagener. Podczas, gdy Lars udzielał, dziennikarzom z całej Europy, wywiadów na temat nowego wydawnictwa, James i Cliff pogrywali w różnych klubach pod nazwą Spastic Children. Wokalistą w tym zespole nie był James, który tym razem zasiadł za garami, a Fred Cotton. Jack McDaniel grał na gitarze, a Burton, tradycyjnie, zajął się basem. Trwało to ok. miesiąc. Potem James i Lars wybrali się na zasłużony urlop na wyspy Bahama. Po kilku przesunięciach premiery, album Master Of Puppets ukazał się ostatecznie 21 lutego. Po bankiecie u Hammettów zespół wyruszył z Ozzy'm Osbourne'm w trasę promującą nowe wydawnictwo. Zaczęła się ona 27 marca, a skończyła 9 sierpnia. Trwało to tak długo m.in. dlatego, że wykonawcy zrobili sobie przerwę - Ozzy na koncerty w Japonii, a Metallica na dwa koncerty w Europie - 5 czerwca w Vaskyla w Finlandii i 6 czerwca na festiwalu Roskilde. Potem wrócili do Stanów.
Master Of Puppets sprzedawała się wspaniale i po krótkim czasie uzyskała status złotej, a parę lat później, pod koniec lipca '88 platynowej. 26 czerwca, przed koncertem w Evansville, James, w czasie jazdy na deskorolce, złamał sobie przegub. Koncert odwołano, a na następnych występach James pełnił jedynie rolę wokalisty. Na gitarze rytmicznej zastąpił go John Marshall - techniczny Kirka, który nauczył się partii Jamesa już w noc po wypadku.
Metallice wiodło się wspaniale. Zespół dawał kolejne koncerty na starym kontynencie. 10 wrzenia w Cardiff w Walii początek europejskiej trasy Damage Inc. z Anthraxem. 26 wrzenia odbył się koncert w Solnahallem w Sztokholmie. Niestety dla Cliffa był to ostatni koncert z Metalliką. Ostatni koncert w życiu...
Oto, co dokładnie stało się
tej fatalnej nocy:
Po występie w Sztokholmie, zespół wsiadł do autobusu i
wygodnie ułożył się do snu. Czekała ich długa
podróż. W autobusie oprócz zespołu i kierowcy znajdowali się:
Flemming Larsen - techniczny Larsa, John Marshall i Aidan Mullen -
techniczni gitarzyci oraz menedżer trasy Bobby Shneider. Za kółkiem
siedział Anglik, zatrudniony na czas tourne. Około 6:30 rano
wszystkich obudził ostry wstrząs. Pojazd uległ wypadkowi
i znalazł się na swojej bocznej cianie. Nieszczęliwym
trafem Cliff pod nią wylądował. Jak się to wszystko
stało? John Marshall tak wspomina ten tragiczny w skutkach wypadek:
"Byliśmy na jak tace wypełnione pianką, którą przytrzymywały drewniane krawędzie. Gdy autobus zaczął się trząć wpadłem plecami na jedną z takich krawędzi. Poturbowałem się tak mocno, że prawie nie mogłem chodzić. Na koniec pojazd zsunął się na pobocze, a gdy koła złapały nowe podłoże, wywrócił się na bok."
Schneider roztrzaskał sobie dwa żebra. Lars złamał palec u nogi. Kirk po wypadnięciu z koi, stracił przytomnoć. Gdy ją odzyskał wyczołgał się z autobusu przez wyjcie ewakuacyjne. Po wydostaniu się na zewnątrz wstrząsnął nim widok Cliffa. Jego ciało bezwładne, nie dające oznak życia przygniecione było autobusem. Cliff Burton - mistrz basu, kompozytor i wspaniały kumpel nie żył. "Cliff spał w prawym końcu autobusu. Mylę, że został wypchnięty przez okno, gdy pojazd zaczął się kołysać i skakać." - spekuluje John - "Potem, gdy auto przechylało się na bok Burton znalazł się między drogą, a spadającym na nią autobusem" W tym samym czasie legowiska roztrzaskiwały się i zwalały na siebie wzajemnie, tworząc coś, co przypominało kupę chrustu. Mullen i Larsen, którzy również spali w prawym końcu autobusu, zostali uwięzieni w jego szczątkach, na około trzy godziny; dopóki nie wydostały ich stamtąd ekipy ratownicze strażaków. "Gdy autobus się przewrócił" - kontynuuje John - "Usłyszałem odgłos przypominający lejącą się wodę. Przestraszyłem się, że wylądowalimy w jakiej rzece, czy strumieniu i, że zaraz znajdziemy się pod wodą. Jednak tym odgłosem był wciąż pracujący silnik."
W parę minut John i zespół wydostali się z wraku. "Siedzielimy tam w wielkim zimnie - ja w samej bieliźnie i skarpetkach, dopóki kto nie dał mi koca. Pamiętam Kirka i Jamesa wrzeszczących na kierowcę. Ale potem każdy zaczął sobie uwiadamiać, że z Cliff'em stało się coś złego. Pamiętam Jamesa chodzącego wzdłuż drogi, szukającego na niej lodu - kierowca tłumaczył się, że wpadł w poślizg, na warstwie lodu. Kirk płakał." James zapytany, co pamięta z reszty tego tragicznego dnia, wzruszony odpowiedział: "Po prostu zawołałem menedżera trasy mówiąc: OK, zbierzmy zespół do kupy i zabierzmy ich do hotelu. Przez moją głowę przewijały się jednak myśli: 'Zespół? Nie ma mowy! "zespół" nie jest już zespołem. Jest nas tylko trzech." John, zabrany przez ambulans do pobliskiego szpitala, przypomina sobie, jak uświadomił sobie, że stało się co na prawdę złego. "Pamiętam Bobbiego leżącego obok mnie, gdy pobierali nam krew, mierzyli ciśnienie i inne takie. Bobby powtarzał: 'Wiesz, Cliff odszedł'. Nagle rzeczywistoć przygniotła mnie całym swoim ciężarem. Zaraz potem spojrzałem nad siebie, w sufit i podziękowałem temu komuś, który był tam na górze, za to, że nikt inny nie został poważnie zraniony i za to, że nie było gorzej, niż było."
Po południu zespół i cała ekipa zameldowali się w hotelu. Oszołomiona grupa przez całą noc topiła w alkoholu swój smutek. James wybił dwa hotelowe okna i wydzierał się, dając upust swojej wciekłoci. John pamięta, że on i Kirk byli tak wstrzśąnięci, że tej nocy spali przy zapalonym świetle. Dwa dni później Metallica w niepełnym składzie wróciła do stanów. Prochy Cliffa zostały złożone w kilku miejscach w Bay Area, m.in. w Maxwell Ranch House. Przez chwilę przyszłoć zespołu stała pod znakiem zapytania. Jednak po krótkim czasie James rozwiał wszelkie wątpliwoci cytując słowa Whiplash: "Life out here is raw, but we will never stop, we will never quit, 'cause we are Metallica".
5 października. Pogrzeb Cliffa w San Francisco. Wielki basista, przy dźwiękach Oriona, pożegnany został przez rodzinę i przyjaciół. Dosyć szybko rozpoczęły się przesłuchania basistów. Jednymi z kandydatów byli Willy Lange z Laaz Rockit oraz Joey Vera z Armored Saint, ale obaj nie przystali na propozycję Metalliki. Wtedy ich oczy zwróciły się na Jason'a Newsted'a z Flotsam And Jetsam z Phoenix, grupy, która właśnie wydała debiutancki album "Doomsday For The Deceiver". Ostatecznie, po upewnieniu się, co do jego stosunku do alkoholu, Jason został przyjęty do zespołu.
Newsted urodził się 4 marca 1963r. w Battle Creek w Michigan. W wieku 14 lat, wraz z rodzicami przeniósł się do Kalamazoo w tym samym stanie. Co ciekawe mieszkał w pobliżu fabryki Gibsona. Zafascynowany Gene'm Simmons'em z Kiss rozpoczął naukę gry na gitarze. Zrażony początkowymi niepowodzeniami postanowił zakończyć swoją 'karierę' muzyka rockowego. Zmieniło się to parę lat później, kiedy to Jason dostał swoją pierwszą gitarę basową. Niedługo potem kupił nowe wiosło, porzucił szkołę i rozpoczął granie z miejscową grupą Gangster. Gitarzysta zespołu, Tim Hamlin został nauczycielem niedoświadczonego basisty. W 1981 roku obaj przeprowadzili się do Phoenix i tam Jason poznał perkusistę Kelly'ego David-Smith'a, a którym wkrótce wyjechał do Scotsdale. Tam panowie wraz z Mark'iem Vasquez'em i Kevin'em Horton'em utworzyli grupę Dogz. Niedługo potem, po zastąpieniu Kevin'a Ed'em Carlson'em, zespół nagrywa swe pierwsze dema. W 1983 do formacji dołącza Erik A.K. i zmienia ona nazwę na Flotsam & Jetsam. Jason pozostaje liderem grupy. Zespół pojawia się Metal Massacre, niedługo potem wydaje swój debiutancki album "Doomsday For The Deceiver". W Helloween (31 października) '86 Newsted po raz ostatni występuje z F&J. Na następnym LP zespołu pojawiają się teksty basisty.
8 listopada ' 86 w Country Club w Los Angeles Newsted po raz pierwszy wystąpił z Metalliką. Został nadzwyczaj ciepło przyjęty przez fanów. Po tym koncercie zespół udał się na pięć kolejnych do Japonii.
15 listopada, szeć lat po przyjeździe Larsa do Stanów, Metallica wyruszyła z Metal Church w trasę po Kanadzie i Ameryce północno-wschodniej. Pod koniec roku reaktywuje się Spastic Children - na basie Hammett.
:: 1987-1989
Na początku '87 Metallica wróciła do Europy, aby dokończyć, tragicznie przerwaną, trasę. Zamiast Anthrax, który siedział właśnie w studio, towarzyszył jej Metal Church. Wystąpili m.in. na Aardschok Festival w Zwolle oraz w Polsce - 10 i 11 lutego w Katowicach, gdzie supportował ich Kat. Trasa zakończyła się trzy dni później, niż przewidywano - 13 lutego Gotheborgu w Szwecji. Opóźnienie nastąpiło, ponieważ ciężarówki ze sprzętem, z powodu fatalnej pogody, nie dotarły jeszcze z Dani. Metal Church musiał wracać za Ocean i na ostatnim koncercie zastąpił go King Diamond.
Mniej, więcej w tym czasie James znów złamał sobie rękę, w czasie jazdy na deskorolce. Kontuzja okazała się na tyle poważna, że Metallica rozważała odwołanie występu na festiwalu Monsters of Rock. Na szczęcie Hetfield wyzdrowiał na czas.
W międzyczasie chłopcy zaszywają się w garażu Ulricha w East Bay w San Francisco. Newsted wycisza to pomieszczenie i rozpoczynają się próby, na których grane są niemal wyłącznie kowery grup NWOBHM. W lipcu, kiedy to James wraca do zdrowia, zespół wkracza do studia A.M. Conway w LA, aby w szeć dni utrwalić najciekawsze utwory z garażowych prób. Wychodzi z tego minialbum The $5.98 E.P. Garage Days Re-Revisited, na którym znajduje się pięć utworów: "Helpless" (oryginalnie Diamond Head), "The Small Hours" (Holocaust), "The Wait" (Killing Joke), "Crash Course In Brain Surgery" (Budgie), "Last Caress/Green Hell" (Misfits). W ramach ostatniego tracka pojawia się również króciutka parodia "Run To The Hills" Iron Maiden. 21 sierpnia następuje oficjalna premiera EP'ki, która w Wielkiej Brytanii ukazuje się jako singiel bez "The Wait". 10 października płyta uzyskała miano złotej, a w Stanach dotarła do pierwszej trzydziestki na listach przebojów.
Przed koncertem w Donnington 18 sierpnia, Metallica pod nazwą Damage Inc. zawitała w klubie "100" w Londynie. Mimo kamuflażu fani od razu połapali się, o co chodzi i bilety rozeszły się w błyskawicznym tempie (na jedną wejciówkę przypadało ok. dziesięciu chętnych). To, jaki tłok panował w czasie występu, zobrazować może fakt, że Jason z braku świeżego powietrza zemdlał na scenie.
Pod koniec sierpnia, po imprezie w Castle Donnington, gdzie, oprócz Metalliki, występowały takie zespoły, jak Anthrax, W.A.S.P., Dio, czy Bon Jovi, przyszedł czas na dalsze koncerty z serii Monsters Of Rock; tym razem w Norymberdze i Pforzheim. Wcześniej, bo 8 sierpnia, Master Of Puppets, po 72 tygodniach, opuszcza "już" listy przebojów.
We wrzeniu zespół wraca do Stanów, aby rozpocząć pracę nad materiałem na nowy album. Duża przerwa w tworzeniu sprawiła, że Metallice bardzo szybko poszło pisanie nowych utworów. Od dłuższego czasu chłopcy w głowach i na taśmach zbierali riffy, melodie i różne kawałki muzyki, z których teraz sklecili całe kawałki.
Mimo, iż wcześniej zespół był przeciwny tego typu przedsięwzięciom, 4 grudnia wydano pierwsze wideo Metalliki - "The $19.98 HV - Cliff 'Em All". Znalazły się tam fragmenty amatorskich filmów, prywatnych taśm zespołu oraz nigdy nie wykorzystanych nagrań dla telewizji. W sumie 8 taśm, które zostały nakręcone w latach '82-'86, podczas współpracy z Cliffem. Beznadziejny dźwięk, jeszcze gorsze zdjęcia, brak jakiegokolwiek przyzwoitego montażu... to główne atuty filmu! Oto cytat z wkładki: "No dobra, w końcu zrobilimy to, czego zawsze przyrzekalimy nie robić. Wideo! Zanim ogarnie was uczucie wstrętu, pozwólcie nam (z wyjątkiem K...) wyjaśnić, co się za tym kryje. Po pierwsze nie jest to wcale typowe gówniane wideo, zrealizowane z użyciem najnowszej technologii, świetnie wyprodukowane, o znakomitej jakości dźwięku i obrazu. To zbiór pirackich filmów, robionych potajemnie przez różnych maniaków Metalliki, zdjęć dla telewizji, nigdy zresztą nie wykorzystanych, oraz prywatnych taśm z domu i balang. Ale co najważniejsze - to wiarygodny obraz trzech i pół roku z Cliffem. Zawiera filmy z jego najlepszymi solówkami oraz prywatne zdjęcia, które - jak nam się wydaje - najlepiej ukazują jego styl i niezwykłą osobowoć. Jakość niektórych fragmentów jest okropna, ale każdy ma swój klimat i to jest najważniejsze!"
To włanie to zadecydowało o tym, że kaseta zrobiła karierę; w dwa miesiące zyskała miano platynowej, a w końcu potrójnie platynowej.
W 1988 rok Metallica wchodzi z reedycją płyty "Kill 'Em All". Album zostaje wzbogacony o dodatkowe utwory - Am I Evil? i Blitzkrieg. W styczniu rozpoczyna się sesja nagraniowa. Metallica zmienia studio z Sweet Silence w Danii na One On One w Hollywood. Również dotychczasowy producent - Flemming Rasmussen - zostaje chwilowo zastąpiony - jego miejsce zajmuje Mike Clink, znany m.in. ze współpracy z Guns'n'Roses.
Skąd te zmiany? Lars: "Kiedy pracujesz nad płytą i spędzasz w studiu po czternacie godzin dziennie, i naprawdę siedzisz w tym po uszy, musisz od czasu do czasu się oderwać. Dziesięć minut drogi od One On One znajdziesz niezliczone bary i... lotnisko. Chcesz do domu - odpalasz. Chcesz się wyluzować - zwiedzasz bary. Zresztą znamy tu w Hollywood wiele osób, więc jest fajnie." Flemming Rasmussen dołączył do zespołu dopiero w maju. Dlaczego? Podobno wczeniej nie znalazł dla nich czasu (!!!).
Po przesłuchaniu taśm z dotychczasowymi nagraniami zespół stwierdził, iż nie prezentują one zadowalającego brzmienia. Sesja rozpoczęła się od nowa. Pracę nad nowym albumem zakończono 9. maja
23 i 24 maja Metallica po raz kolejny występuje w kamuflażu - tym razem, jako "The Frayed Ends" w klubie Troubador w Hollywood (LA). Mimo, że płyta jeszcze nie wydana i fani nie mogli skojarzyć nazwy zespołu z tytułem jednego z utworów z nowego albumu, publicznoć stawia się bardzo licznie. Po rozgrzewce przyszedł czas na właściwą trasę. 27 maja w Wisconsin rozpoczyna się amerykańska część najsłynniejszego objazdowego festiwalu wiata - Monsters Of Rock. Na koncertach występują kolejno: Kingdom Come, Metallica, Dokken, Scorpions i Van Halen. W ciągu niespełna dziesięciu tygodni festiwal zobaczy ok. 1,5 miliona fanów. Trasa kończy się 30 lipca w Denver w Kolorado, koncertem na Mile High Stadium.
Tymczasem wielkimi krokami zbliżała się premiera nowej płyty. "...And Justice For All", bo o niej oczywicie mowa, była pierwszą płytą Metalliki, której towarzyszyła zakrojona na szeroką skalę promocja (i mówiąc to nie mam wcale na myśli przedpremierowego grania nowych utworów na trasie Monster Of Rock...).
Zaczyna się od wydania 19 sierpnia maxisingla "Harvester Of Sorrow", zawierającego tytułowy utwór oraz dwa kowery, oba nagrane na początku sesji, jeszcze z panem Clink'iem: "Breadfan" Budgie oraz "The Prince" Diamond Head. Od tego czasu, a zwłaszcza po wydaniu singla i klipu do One, Metallice zaczęto zarzucać komercję. Co na to Lars, nadworny rzecznik zespołu?: "Jeżeli panujesz nad sytuacją i jesteś otwarty, możesz spowodować, że całe to gówno będzie działało na twoją korzyść. Jeli skrócimy utwór o 1,5 minuty i dzięki temu posłucha go o trzysta tysięcy dzieciaków więcej, to chyba dobrze?".
5 września, w Stanach nakładem Elektry, a w Europie Phonogramu, ukazuje się LP Metallica "...And Justice For All". Dziewięć utworów, w tym pięć ponad szeciominutowych oraz dwa liczące sobie niemal 10 minut - to sprawiło, że album wydano na dwóch winylach. I tutaj miła niespodzianka: zespół, nie chcąc obdzierać z kasy biednych fanów, pokrył koszty wytłoczenia jednej płyty. Czwarty LP Metalliki to dzieło kontrowersyjne. Już sam tytuł oraz okładka są mocno ironiczne i złoliwe. Rozpadający się posąg temidy, trzymający w ręce szale obładowane plikami banknotów "...I Sprawiedliwoć dla Wszystkich". Biorąc pod uwagę wymowę tekstów, trudno się również dziwić, że po wydaniu Justice, Metallice zaczęto zarzucać antyamerykanizm. Ale Justice to także, a może nawet przede wszystkim, album Larsa. Perkusja wysunięta na pierwszy plan, czasem nawet zagłuszająca pozostałe instrumenty, okazuje się niezwykle zaskakująca. Nie ma mowy o perkusyjnej rutynie.
Jeśli kto może być niezadowolony z tej płyty, to na pewno będzie nim Jason. Bas jest tu niemal niesłyszalny. Wiemy, że jest tam gdzieś sobie w tle, ale nie możemy okrelić, co włanie gra.
Monsters Of Rock w Castle Donnington musi się tego lata obejć bez Metalliki. Honoru grupy broni Lars, który występuje na scenie wraz z bisującym... Megadeth. Do tego zestawu dołącza jeszcze Axl z G'n'R i całe grono wykonuje "Anarchy In U.K." - kower The Sex Pistols, który znalazł się na świeżym jeszcze albumie "So Far, So Good... So What?" Megadeth. Po koncercie Dave i Lars we wspólnie udzielanych wywiadach żartowali z dawnych nieporozumień i kłótni. Wygląda na to, że znów zostali dobrymi kumplami.
Ulrich najprawdopodobniej potraktował ten występ, jako rozgrzewkę przed czekającą go trasą-gigantem: Damaged Justice. 8 wrzenia, tym razem już z trzema kolegami z zespołu, daje koncert w Jugosławii. Trasa promująca rozpoczęła się oficjalnie trzy dni później w Budapeszcie. Występ miał być wyjątkowy - rozpocząć miał go rozpadający się na kawałki posąg Temidy, rodem z okładki najnowszego albumu. Niestety ekipy techniczne nie zdążyły na czas i bogini sprawiedliwoci nie była jeszcze zmontowana, w momencie, w którym miała legnąć w gruzach.
Potem seria występów na Węgrzech, w Szwajcarii, Francji, Hiszpanii i we Włoszech. Tym samym zespół wkracza na trasę The Monsters Of Rock i koncertuje m.in. z Iron Maiden. 24. wrzenia w Edynburgu, gdzie Metallica spotyka Glena Danziga, rozpoczyna się Brytyjska częć europejskiej trasy - 13 kolejnych występów, w tym trzy pod rząd w sali Hammersmith Odeon w Londynie. W Kopenhadze do zespołu dołącza grupa Queensryche. Na koniec czas na koncerty w Skandynawii, w Niemczech i na ukoronowanie europejskiej trasy - występ w Leiden w Holandii.
W międzyczasie Justice wędruje na szóste miejsce na amerykańskich listach przebojów, jednoczenie stając się platynową płytą. 30 października - ukazuje się pierwszy singiel z "...And Justice For All" - Eye Of The Beholder, oprócz dwóch wersji utworu tytułowego zawierający kower Budgie "Breadfan".
W listopadzie muzycy wracają za Ocean. Odpoczynek? Nic z tych rzeczy - to dopiero początek! Już piętnastego, koncertem w Toledo, w Ohio rozpoczyna się amerykańska częć trasy Damaged Justice. O ile na Starym Kontynencie w ciągu 1,5 miesiąca odbyło się ok. 50 koncertów, o tyle tutaj trasa miała trwać pięć miesięcy i zaowocować ok. 120 występami!
6. grudnia chwila odpoczynku pomiędzy kolejnymi występami z Queensryche - w Los Angeles rozpoczyna się nagrywanie klipu do One. Pierwszy teledysk Metalliki... Nakręcono go w dwóch wersjach. 1., krótsza o ponad dwie minuty od płytowego oryginału, przedstawia członków zespołu robiących to, co robić potrafią najlepiej. 2., troszkę dłuższa niż nagranie na albumie, uzupełniona została o fragmenty filmu "Johny Got His Gun".
:: 1989-1991
Znamienny rok '89... dla Metalliki zaczął się całkiem zwyczajnie - kontynuacją trasy koncertowej. Jednym z najgłośniejszych występów był gig w Reunion Arena, w Dallas, transmitowanym przez radio. Z niego pochodzą For Whom The Bell Tolls i Welcome Home (Sanitarium) zamieszczone na stronie B europejskiej edycji singla One.
22. lutego odbywają się uroczystoci wręczenia Grammy Awards. Do nowopowstałej kategorii Najlepszy Utwór Heavymetalowy - nominowany jest One. Rywalami Metalliki są Iggy Pop, AC/DC, Jane's Addiction i... Jethro Tull. Ku zdziwieniu wszystkich wyróżnienie otrzymuje "Crest Of A Knave" Jethro Tull - Ian Anderson i spółka nie przybywają jednak na imprezę, tak jak wszyscy przekonani, iż laury przypadną Metallice. O tym, jak zespół przekonany był o swym zwycięstwie, wiadczyć mogły przygotowane wczeniej nalepki na płyty z napisem Grammy Award Winners. Zwycięzca miał dać występ przed kamerami w czasie ceremoni. Lars tak podsumowuje owo wydarzenie: "Cóż, muszę przyznać, że byliśmy zawiedzeni. Każdy woli wygrywać, niż przegrywać, ale ucieszylimy się z samej nominacji i szansy wystąpienia w telewizji. Dziwnie gra się przed publicznocią złożoną z 3 tys. ludzi we frakach. W pierwszym rzędzie zauważylimy Whitney Houston, która siedziała obok Miles'a Davis'a, oraz burmistrza Los Angeles i Stevie'go Wonder'a, który cały czas kiwał rytmicznie głową". Na otarcie łez, w zastępstwie Jethro Tull, kwartetowi pozwolono w czasie ceremoni wykonać nominowany utwór.
W kwietniu ukazuje się singiel One, zawierający także For Whom The Bell Tolls i Welcome Home (Sanitarium), pochodzące z koncertu w Dallas, o którym już mówiłem.
20. czerwca to dzień premiery następnego wydawnictwa - drugiej taśmy wideo Metalliki - "2 Of One". Na kasecie, oprócz obu wersji teledysku, znajduje się wywiad z Larsem.
W Japonii do pracy zabiera się CBS/Sony i wydaje One na laserowej płycie wideo, oraz specjalną wersję tegoż samego singla. Oprócz utworów w wersji live, które znalazły się również na europejskich edycjach krążka, możemy tu usłyszeć drugą wersję kawałka tytułowego oraz kower Budgie "Breadfan", pochodzący z sesji z Mike'iem Clink'iem.
Starczy informacji wydawniczych. Wracamy do Damaged Justice Tour. Jak głosi plotka, miejsca koncertów wybierano bawiąc się globusem. Jason wprawiał go w ruch i zatrzymywał palcem, który wskazał kolejno: Kanadę, Nową Zelandię, Australię, Japonię, Hawaje, Alaskę i znów Kanadę. Jak widać, miejsca rzeczywicie dobrane dość przypadkowo. Podczas trasy Metallica specjalizowała się w robieniu wyszukanych dowcipów kolegom z innych zespołów. Lars: "21 kwietnia graliśmy ostatni koncert z Queensryche. Byliśmy z nimi na trasie przez osiem miesięcy i ostatniego wieczora zawsze próbuje się zrobić jaki numer. Chcielimy wymylić co zupełnie nowego, a nie taki stary patent, jak zrobił Ozzy, który kazał technice zdejmować nasz sprzęt w trakcie naszego występu. Chcielimy wyciąć Queensryche numer bez przeszkadzania im w graniu. Przez 45 min. robiliśmy numery w każdym kawałku. Podczas jednego utworu zrzucilimy z góry 1500 piłeczek pingpongowych. W innym zorganizowalimy wybuchy w najmniej oczekiwanych miejscach. Najśmieszniejszy numer miał miejsce podczas ostatniej piosenki. By go zrozumieć trzeba pamiętać, że Queensryche bardzo dbają o swoją kondycję fizyczną i ćwiczą codziennie. Dlatego też wysoko nad perkusją zorganizowalimy występ męskich stripteaserów umazanych w oleju. 15 tys. ludzi przyglądało się temu podczas numeru 'Eyes Of A Stranger', ale zespół zauważył to dopiero w połowie numeru, bo wszystko odbywało się wysoko nad nimi!" Oprócz tego zespół robił setki podobnych numerów. Koncerty zakończyły się 8 października, występem w Sao Paulo i Metallica udała się na zasłużony odpoczynek. Muzycy rozjechali się do swoich domów i ograniczali między sobą kontakty muzyczne przez cztery miesiące.
Po kilkumiesięcznym odpoczynku czas wziąć się znów do roboty. Zespół wchodzi do studia i nagrywa kower Queen - "Stone Cold Crazy", który przeznaczony jest na jubileuszową składankę Elektry - "Rubaiyat - Elektra's 40th Anniversary".
Kolejny smakowity kąsek dla kolekcjonerów - 19. maja ukazuje się box-set "The Good, The Bad And The Live" zawierający single: The $5.98 EP- Garage Days Re-Revisited, Harvester Of Sorrow, Jump In The Fire, Creeping Death, One oraz EP'kę z nowymi wersjami "Harvester Of Sorrow", "Breadfan" i "One", nagranymi na żywo w Seattle 29 i 30 sierpnia '89.
W tym samym miesiącu zespół rozpoczyna koncertowanie i daje kilka występów: w Niemczech i Wielkiej Brytanii z Dio, Bonham i Warrior Soul oraz, już następnego miesiąca, w Stanach, z Faith No More i Aerosmith.
Wcześniej, 21. lutego National Academy Of Recordings Arts And Sciencies przyznaje Metallice Grammy Award - jakby w rekompensacie za zeszłoroczne zdarzenia, nagrodzony zostaje One.
Rozpoczyna się praca nad materiałem na nowy album. Kompozytorami wszystkich utworów są James i Lars. Kirk maczał palce w czterech z nich, a Jason tylko w jednym. Nowe kawałki gotowe - czas wejć do studia. Do jakiego? Najlepiej do One On One w LA, które chłopcy tak zachwalali podczas poprzedniej sesji. Nie ma sprawy. Co z reżyserem dźwięku? Zostanie nim, jak poprzednio pan Flemming Rasmussen. Wszystko by się zgadzało, gdyby nie odezwała się ambicja Flemming'a, który zażyczył sobie również pełnienia funkcji producenta albumu. Zespół nie pozwolił sobą rządzić i zrezygnował ze współpracy z tym panem. Rozpoczęły się poszukiwania człowieka na jego miejsce.
Jednym z kandydatów był Bob Rock, producent płyt takich wykonawców, jak... Poison, Bon Jovi, Motley Crue i Aerosmith. Nazwy zespołów chyba mówią same za siebie... Pozwólmy jednak Lars'owi wyjaśnić, o co chodzi: "Przeglądasz wykaz jego osiągnięć i napotykasz nazwy takich zespołów, jak Bon Jovi i The Cult. Dla większoci naszych fanów jest to wystarczający powód, aby się przestraszyć. Jednakże Bob ma jedną wielką zaletę, która odróżnia go od Ted'a Templeman'a czy Tom'a Werman'a, którzy byli najpierw szefami repertuarowymi jakich wytwórni płytowych, a dopiero potem zostali producentami - Bob jest muzykiem. Zresztą nieważne kim jest, ważne, że pomógł nam zrobić taką płytę, jaką chcielimy mieć w swoim dorobku."
Chodziło o człowieka, który zająłby się swoją pracą, nie wtrącając się w sprawy zespołu. Rock polecany był przez wielu, jako doskonały fachowiec, który nie ma w zwyczaju wpływania na kształt produkowanych płyt. Lars i James polecieli do Vancouver i spędzili z nim parę dni, aby przekonać się, czy jest dla nich właściwą osobą. Potem czas na rewizytę - Bob przyjeżdża do miasta aniołów, aby przyjrzeć się próbom Metalliki. Zespół zapoznaje go, jako pierwszego, z nowym repertuarem. Okazuje się, że i chłopcy i słynny producent przypadają sobie do gustu. Trzeba było jedynie ustalić warunki współpracy. Powstały dwa problemy: jak wiadomo zespół zdecydował się nagrać nową płytę w studio One On One. Bob, z kolei, przyzwyczajony był do pracy w swoim Little Mountain Studio. Tam mieszkał, pracował, przyjmował klientów. Drugi problem powstał przy ustalaniu charakteru pracy następcy Rasmussena. Okazało się, że, tak, jak jego poprzednik, chce również zostać producentem nowego albumu. Zawarto kompromis. Płytę nagrywamy w Los Angeles, a nowy inżynier dźwięku zajmuje się również produkcją albumu.
Sesja rozpoczyna się w październiku. Jej zakończenie planowane jest na marzec '91. Premiera albumu była jednak wielokrotnie przekładana. Nagrywanie dobiegło końca w czerwcu w/w roku.
Przerwa w ośmiomiesięcznej trasie - kower "Queen Stone Cold Crazy" z jubileuszowej składanki Elektry wygrywa dla Metalliki jej drugą Grammy Award. Podczas, gdy inni, korzystając z chwili wolnego czasu, siedzą w domach, Lars wraz z John'em Sutherland'em z Metal Blade pracuje nad kompilacyjną płytą "NWOBHM - '79 Revisited". Perkusista został poproszony o wybranie utworów na składankę. Mimo drobnych problemów, takich, jak np. postawa zespołu Sledgehammer, który nawrócił się na chrzecijaństwo i nie zgadzał się na zamieszczenie na płycie utworów z ich satanistycznej przeszłoci, krążek ostatecznie zostaje wydany. Ukazuje się 3 listopada i w Stanach dochodzi do 140 miejsca na listach najlepiej sprzedających się płyt.
:: 1991-1994
1991 to rok wydania najbardziej znanego i najlepiej sprzedającego się albumu Metalliki, zatytułowanego po prostu Metallica. Premiera początkowo planowana na maj odbyła się dopiero 12 sierpnia. Wczeniej - 5 w Madison Square Garden 10 ty. fanów usłyszało album, co ciekawe odegrany z płyty, zespół ukazał się na scenie, tylko po to, by zebrać oklaski. Single stają się popularne, jak nigdy dotąd. 10 sierpnia wydany zostaje Enter Sandman. 16 marca '99 Metallica, otrzymuje za 11 mln. sprzedanych egzemplarzy Metalliki nigdy dotąd nie przyznawaną nagrodę - Diamond Award. The Black Album stał się potem jednym z najsłynniejszych krążków rockowych wszechczasów. 10 sierpnia zespół wyruszył w trasę Monsters Of Rock i wystąpił z takimi bandami, jak AC/DC, Queensryche, Motley Crue, Pantera, The Black Crowes.
13 sierpnia 1991 roku. Ta data pozostanie na długo w pamięci wielu Polaków. Metallica, AC/CD i Queensryche dają koncerty na Stadionie Śląskim w Chorzowie. Wszystkie w ramach Monsters Of Rock. Metallica zagrała Creeping Death, Harvester Of Sorrow, Fade To Black, Sad But True, Master Of Puppets, Seek & Destroy, For Whom The Bell Tolls, One, Whiplash i na bis Last Caress, Am I Evil i Battery. Do końca września zespół odbył Europejskie tournee. W tym czasie wystąpił w m.in. w Budapeszcie i 17 sierpnia razem z The Black Crowes, Queensryche, Motley Crue i AC/CD na swoim trzecim festiwalu Castle Donington. Następnie Metallica przeniosła się następnie do Niemiec, aby między 24 sierpnia, a 8 września dać tam szeć koncertów (Monachium, Berlin, Hanower, Moguncja, Oldenberg, Gelsenkirchen). Potem jeszcze po jednym koncercie w Austrii (11 wrzenia w Grazu) i we Francji (21 wrzenia pod Paryżem, na torze wyścigów konnych - Hipodrome de Vincennes). Ich europejska trasa została przerwana jednym występem w Stanach. Było to 5 września na wręczeniu nagród Video Music Awards w Universal City w Kalifornii. Trasa Monsters Of Rock zakończona została koncertem w Rosji, na lotnisku Tuszino pod Moskwą. Wród półmilionowej publicznoci doszło do bijatyk. W ruch poszły butelki. Do akcji wkroczyło wojsko i policja. Na szczęcie obeszło się tylko na rannych. Koncert nagrano z myślą wydania wideo. Lars powiedział parę lat później, że był to najlepszy koncert w jego życiu.
Dopiero teraz, 29 października, koncertem w Illinois, rozpoczęło się właściwe tourne Metalliki. No cóż gwiazdorstwo chyba powoli zaczęło im uderzać do głów. Nie wystarczyła już zwykła scena - musiała być w kształcie "snake pit" (w wolnym tłumaczeniu: nora/pułapka węża - nawiązanie do okładki), to znaczy trójkąta ze ciętymi wierzchołkami. Lars'owi znudziło się siedzenie w jednym miejscu, więc zażyczył sobie perkusje na kółkach (aby nie ograniczała mu ruchów, głośniki podwieszono pod sufit...). Ze środka sceny "wycięto" miejsce na jeszcze jeden sektor. Jakby tego było mało, wyznaczono specjalny, droższy, sektor dla ludzi ze sprzętem nagrywającym. Hmmm... można by zarobić jeszcze więcej wpuszczając ludzi na scenę (za odpowiednią opłatą, oczywicie). Na koncercie nie zabrakło oczywicie wyszukanych efektów pirotechnicznych i świetlnych. No, ale gwiazdy mogą sobie na to pozwolić.
19 listopada to dzień premiery klipu Unforgiven.
22 lutego Metallica dostaje za Czarny Album swoją trzecią Grammy. "To pierwsza Grammy Award, na którą w pełni zasłużylimy" - powiedział Kirk. Amerykańska trasa zastała przerwana wyjazdem do Europy na koncert ku pamięci i czci wspaniałego muzyka, zmarłego na AIDS wokalisty Queen, Freddie'go Mercury'ego. Dochód z koncertu, który odbył się na Wembley przeznaczony został na walkę z HIV i pomoc chorym na AIDS. W międzyczasie pojawiają się nowe klipy; Nothing Else Matters ukazuje się 26 lutego (2 maja singiel tego samego utworu wspina się na osiemnaste miejsce Billboard), Wherever I May Roam 21 maja, Sad But True 5 października. 17 lipca koncertem w Waszyngtonie rozpoczyna się wspólna trasa z Guns 'N' Roses. Metallica, a konkretnie Lars'em, który był wielkim fanem wspomnianego zespołu, bardzo dużo obiecywała sobie po wspólnym tournee. Oto wypowiedź perkusisty: "Z początku nie mogłem sobie wyobrazić czegoś lepszego, niż wspólna trasa. To wyglądało na świetny pomysł, wspaniałe zakończenie tego niezwykłego roku. Okazało się jednak, że było to 12 tygodni zwykłej trasy... A sam pomysł wyglądał tak niezwykle..." A cóż spowodowało to rozczarowanie? Członkowie obu zespołów i ich menadżerowie planowali wspólne sesje zdjęciowe, wspólne wywiady, wspólne zdjęcia; jednym słowem: wszystko, co zaczyna się na "wspólne". Ale Axl miał inne plany... To on rządził w G 'N' R i on podejmował decyzje. Lars wraz ze Slash'em zajęli się wywiadami dla radia, telewizji i prasy. Mimo wielkich wysiłków obu panów, z wielkiego zjednoczenia zespołów nic nie wyszło. Zrodziła się tylko konkurencja na scenie. Jak mówi Lars: "Nie było w tym nic złego. Bo kiedy my staralimy się być lepsi od nich, a oni lepsi od nas, to publicznoć mogła tylko zyskać." Supportował ich Faith No More, zespoły odwiedziły 20 miast. Z powodu choroby gardła Axl'a odwołano koncerty w Bostonie i Kolumbii. Podczas koncertu w Montrealu fajerwerki, które wybuchły w niewłaciwym momencie, poparzyły dłonie Jamesa. Znów odłożono kilka koncertów. Kolejny raz z odsieczą przybył John Marshall, już nie techniczny Metalliki, a gitarzysta Metal Church. Na następnym koncercie, w Phoenix, James ogranicza się do śpiewania. Tak jest jeszcze w LA, San Diego, Seattle i Vancouver. We wrzeniu Body Count zmienia Faith No More w roli supportera. Mniej więcej w tym samym czasie ukazuje się wideo z zapisem koncertu pod Moskwą, a dokładnie 5 października ukazuje się następny klip, Sad But True.
W październiku rozpoczyna się europejski "Wherever I May Roam Tour". Co ciekawe miejsca po Body Count nie zajmuje żaden zespół - zamiast supportu widzowie oglądają specjalnie przygotowany film przedstawiający historię grupy (pokazywano go również w Stanach). Koncerty w Wielkiej Brytanii objęły siedem miast: Londyn (24, 25 października), Glasgow (27), Whitley Bay (28), Dublin (30) oraz w listopadzie: Sheffield (1), Manchester (3), Birmingham (4, 5).
19 października wydany został 4-ty już singiel z The Black Album, tym razem jest to Wherever I May Roam, zawierający dwie wersje tego utworu - pełną i demo oraz Fade To Black w wersji live. 7 grudnia światło dzienne ujrzały kolejne wydawnictwa, widea: A Year-And-A-Half In Life Of Metallica oraz A Year-And-A-Half In Life Of Metallica... Continued. Do tego jeszcze 28 grudnia singiel Sad But True.
Pod koniec grudnia odbyły się koncerty w Japonii.
Po serii koncertów w Australii, Malezji, Tajlandii, Korei, Ameryce Południowej, w kwietniu Metallica udaje się na miesięczny odpoczynek. Wokalista i perkusista zajmują się swoimi hobby, Lars - nurkowaniem, James - polowaniem. Najpożyteczniejszy okazał się Hammett. W tym czasie rozpoczął współpracę z Guitar World, a tym samym prowadzenie na łamach owego pisma, kursu gry na gitarze. W maju Lars uzyskał miano najlepszego perkusisty. Tytuł ten przyznało mu czasopismo, Hit Parader. W tym samym miesiącu znów ruszono z koncertami. Pierwszy odbył się w Brnie, w Czechach, na stadionie FC Boby. 40-tysięczna publicznoć nie okazała się zbyt żywiołowa. The Cult, Suicidial Tendencies i Metallica byli jedynymi, którzy się choć trochę ruszali. Jak na ironię, w następnym miesiącu muzyków spotkała zgoła odmienna sytuacja. W czasie koncertu w stolicy Indonezji, na wypełniony już 45-tysięczną publicznocią Lebak Bulus Stadion, próbowało wtargnąć siedemdziesiąt tysięcy rozwcieczonych ludzi. Efekt - dziesiątki rannych i aresztowanych, podpalona brama wejściowa.
No i koniec koncertowania. 4 lipca w Belgii odbył się ostatni gig trasy promującej Czarny Album. Następne pół roku upłynęło pod znakiem nietypowych wydawnictw. Jeszcze w lipcu, nakładem zaledwie 500 egzemplarzy, ukazała się "Metallican" (can - puszka), zawierająca ostatni album, koszulkę i wideo. Jest to jedno z tych nagrań, o których marzy niejeden fan Metalliki. W oficjalnym obiegu sprzedawa jest tylko członkom oficjalnego MetClubu. W grudniu wydany zostaje boxset: "Live Shit: Binge & Purge". Zawiera trzy widea, trzy płyty CD, książkę i parę innych drobiazgów. Pierwszy, oficjalny, koncertowy album Metalliki kosztował 75 funtów. Wszystko zapakowane w specjalne pudło, imitujące skrzynię na koncertowy sprzęt.
:: 1994-1998
Lars znowu może się chwalić, że jest najlepszy w swym fachu. Tym razem uznają tak czytelnicy pisma "RIP". W tym samym plebiscycie, za wydarzenie roku uznano wspólne koncerty Metalliki i Guns 'N' Roses. 12-14 sierpnia, w 25. rocznicę festiwalu Woodstock, zorganizowano na jego miejscu Festiwal Woodstock '94. Wystąpiło tam wiele sław współczesnego rocka. Metallica zagrała po Nine Inch Nails i poprzedziła Aerosmith. Festiwal uwięczyło wydanie dwupłytowego albumu live. Po tylu sukcesach Metallica poczuła się prawdziwą gwiazdą i stwierdziła, że umowa z Elektrą jej nie satysfakcjonuje. Jak zwykle na czele zamieszania stanął Lars, który od początku istnienia zespołu sprawdzał się w roli menedżera. To włanie on reprezentował zespół w czasie konferencji z prawnikami. W końcu opracowano strategię działania i spotkano się z przedstawicielami wytwórni. Trzeba wspomnieć, że Metallica przygotowywała się już do sprawy sądowej. Ale, jak powiedział to Lars, "...spotkalimy się i stwierdzilimy: 'Pogadajmy'. W dwie godziny doszlimy do porozumienia i przybiliśmy sobie piątki i koniec. Oczywicie przez następne trzy miesiące pracowano jeszcze nad pierdołami, klauzulami zajmującymi dwa tysiące stron, które tak na prawdę wszystkim latają koło chuja." Jakże wymowne okrelenie biurokracji. Wszystko rozpoczęło się we wrześniu, a zakończyło dopiero w grudniu. Zespół zyskał znaczne przywileje. W październiku James i Lars rozpoczynają pracę nad nowym albumem. Traktują go trochę, jak ciężki obowiązek. Dlaczego? Może ta wypowiedź Ulricha Wam to wyjani: "Zdaję sobie sprawę, że już nigdy nie stworzymy tak wspaniałej płyty, która odniosłaby tak wielki sukces." No cóż? Boimy się porażki? Hmmm... to może jeszcze to: "Nie oczekuję kolejnego nieziemskiego sukcesu. Chce jednak, żeby ten zespół starzał się z godnocią." Czy im się udało? To już bardzo drażliwy temat.
W kwietniu większoć utworów jest już gotowa, trzeba je jeszcze dopracować. Trwa to przez następne trzy miesiące. Równolegle z tym, bo już w maju, w The Plant Studios rozpoczyna się sesja nagraniowa. Muzycy nie śpieszą się zbytnio. Trwa ona prawie cały rok. Między innymi dlatego, że tradycyjnie przerywana jest różnymi koncertami. Wyjazdy te nazwano "Escape From Studio '95", czyli Ucieczka Ze Studia '95. W tym czasie Metallica wystąpiła na dwóch festiwalach. Pierwszy to bardzo niezwykłe przedsięwzięcie. Nazywa się "The Polar Beach Party" i odbywa się w malutkim miasteczku, trzysta pięćdziesiąt kilometrów od koła podbiegunowego. Populacja Tuktoyatuk, bo tak nazywa się ta kanadyjska miejscowoć, wynosi 900 osób. Oprócz tego pojawiło się tam 200 fanów z "zewnątrz". Drugi występ odbył się w Donington Park, ale nie był to festiwal Monsters Of Rock. Pojawili się tam również Corrosion Of Conformity, Warrior Soul, Machine Head, White Zombie, Slash's Snakepit, Slayer, Skid Row i Therapy. Zespół zagrał po raz pierwszy 2x4 i Devil's Dance.
24 grudnia Metallica zostaje zaproszona na urodziny Ian'a Lemmy'ego Kilmister'a, lidera Motorhead. Impreza odbyła się w klubie Whiskey w Hollywood. Metallica wykonuje tam kilka utworów Motorhead. Każdy muzyk przebrany jest za Lemmy'ego. Wcześniej, w czasie prób nagrano Overkill, Stone Dead Forever, Damage Case, Too Late Too Late, które pojawiły się później na singlach Hero Of The Day oraz na Garage Inc.
W maju całą czwórka jeździ po całym wiecie, promując najnowszy album - muzycy udzielają wywiadów i organizują imprezy plenerowe, podczas których prezentują muzykę z nowego krążka. Odwiedzają USA, Europę, Australię i Japonię. 6 i 7 maja realizowany jest wideoklip do "Until It Sleeps" w Los Angeles. 20 maja singel z nagraniem "Until It Sleeps" ukazuje się na całym wiecie poza Ameryką Północną, gdzie trafia do sklepów dzień później. 26 maja drugiego dnia festiwalu Dynamo w Einhoven w Holandii, zespół organizuje wielką imprezę, w trakcie której ponad 60 tysięcy osób ma możliwoć wysłuchać przez głoniki nagrań z "Load". Lars i Kirk udzielają na miejscu wywiadów i promują album. W Holandii "Load" ukazuje się tydzień wczeniej tak, by można go było rozprowadzić w czasie festiwalu. 1 czerwca płyta "Load" ukazuje się w Japonii. W innych krajach (poza Ameryką) ma swoją premierę 3 czerwca, a do Ameryki Północnej dociera 4 czerwca. "Kiedy wydajesz płytę raz na pięć lat, to aż się proszą o jakie zmiany." - mówi Hetfield - " Kto by się nie zmienił przez tyle czasu?! Ludzie muszą to przełknąć. Ludzie muszą zrozumieć, co się działo w naszym życiu. Co robilimy, gdzie bylimy, co siedzi w naszych głowach. Nigdy nie liczyło się dla nas żadne inne zdanie oprócz naszego. Fani to rozumieją i szanują, ale trudno im się pogodzić z naszymi przemianami, bo nie przeszli przez to samo, co my." 9 czerwca w Slims Club w San Francisco muzycy dają jeden z kilku w tym miesięcy koncertów wyłącznie dla fanklubowiczów. Dzień później zespół gra na żywo w Internecie. Występ odbywa się w klubie Slim's w San Francisco i nadawany jest na cały wiat. Oficjalny fanklub wydaje później nagrania na płycie kompaktowej wyłącznie dla swoich członków. 17 czerwca stacja MTV organizuje koncert dla fanów Metalliki. Zainteresowanie okazuje się tak wielkie, że potrzeba czterech ciężarówek, żeby rozwieść nagrody. Wszyscy członkowie zespołu spotykają się z głównym zwycięzcą i wykonują kilka utworów. 26 czerwca Metallica daje koncert w Phoenix tylko dla członków fanklubu. Dzień później w Kansas City zaczyna się amerykański festiwal Lollapaloza, na którym Metallica występuje jako główna atrakcja. Festiwal składa się z 34 koncertów, a rozpoczyna się w Indianapolis. Zespoły, które brały udział w imprezie to: Soundgarden, The Ramones, Rancid, Screeming Trees, Rage Against The Machine, Devo, Cheap Trick, Girls Against Boys, Cocteau Twins, The Melvuns i Ruby. 6 wrzenia w Stadhalle w Wiedniu rozpoczyna się europejska trasa zespołu. 8 września zespół występuje w katowickim Spodku. 23 września zespół nagrywa w Barcelonie wideoklip do utworu "Hero Of The Day" z udziałem publicznoci. 13 listopada dla brytyjskiej stacji telewizyjnej BBC2 zespół grypa realizuje trzy nagrania na żywo: "Wasting My Hate", "Mama Said" (James sam akustycznie) i "King Nothing". Trzy dni później widzowie mają okazję obejrzeć ja w programie "Later With Jools Holland". 14 listopada w trakcie gali MTV Europe Video Music Awards zespół wychodzi na scenę by zagrać "King Nothing", jednak kiedy gasną światła wykonuje "Last Caress", a zaraz potem "So What?". Metallica jest nominowana w kategorii "Najlepsze Rockowe Wideo", jednak nagrodę odbiera grupa Smashing Pumpkins. Później James powie w wywiadzie: "Czuliśmy, że robi się trochę nudno, więc postanowilimy obudzić widownię. Od lat chcielimy zrobić co takiego". 18 listopada światową premierę ma singel "Mama Said". 18-19 listopada fińska formacja Apocalyptica, która wydała album z własnymi wersjami nagrań Metalliki, otwiera koncerty zespołu w Helsinkach.
17 stycznia ma swoją premierę wideoklip do utworu "King Nothing". Zdjęcia kręcono miesiąc wczeniej w Salt Late City w stanie Utah. 26 stycznia Lars i Skylar biorą ślub. Plotki o zerwaniu związku mają zmylić fanów i zapewnić spokojny przebieg ceremonii. Dzień później zespół odbiera nagrodę amerykańskiego przemysłu muzycznego za najlepszy album heavymetalowy/hardrockowy i wykonuje "King Nothing". Lars mówi: "Chcę podziękować temu oto człowiekowi, Jamesowi Hetfieldowi, za to, że wystąpił wczoraj w swoim najlepszym garniturze jako drużba na moim ślubie". 22 lutego Ted Nugent gości w czasie występu Metalliki w Palace Of Auburn Hills. w lipcu zespół rozpoczyna pracę nad nowym albumem zatytułowanym "Re-Load". - większoć utworów powstała w trakcie sesji płyty "Load". Miksowanie kończy się w październiku. 18 sierpnia James żeni się z długoletnią przyjaciółką. Trzy miesiące później oznajmia, że w maju zostanie ojcem. Muzycy postanawiają oderwać się od pracy w studio i wziąć udział w trzech festiwalach w Europie. 22 sierpnia występują na fesiwalu Pukkelpop w Hasselt w Belgii, dzień później na festiwalu Blindman's Fall w Stuttgarcie w Niemczech, a następnego dnia na festiwalu w Reading w Anglii. 6 października zespół planuje uczcić wydanie nowego longplaya darmowym koncertem, nie ma jednak pomysłu na odpowiednie miejsce. Proponuje fanom, aby telefonowali pod specjalny bezpłatny numer telefonu z propozycjami i otrzymuje ponad 120 tysięcy zgłoszeń. 10 października trwa sesja fotograficzna na wkładkę do nowego albumu. Autorem znakomitych zdjęć jest Anton Corbijn. 18 października zespół daje godzinny występ akustyczny na Annual Bridge School Benefit Show w Shoreline Amphitheater w San Francisco. Podczas wykonywania "Tuesday's Gone" Lynyrd Skynyrd muzykom towarzyszy Jerry Cantrell z Alice In Chains. Metallica po raz pierwszy publicznie wykonuje "Low Man's Lyric". 19 października - drugi dzień Annual Bridge School Benefit Show. Zamiast "Low Man's Lyric" zespół wykonuje inny nowy utwór. Pozostali wykonawcy biorący udział w imprezie to: Kacy Crowley, Blues Traveler's, Loy Reed, Smashing Pumpkins, Alanis Morisette, Dave Matthew's Band i Nel Young. 20-21 października zespół kręci zdjęcia do "The Memory Remains" na lotnisku Van Nuys w Los Angeles. Wideoklip, który kosztuje 400 tysięcy dolarów (olbrzymie pudło, w którym mieci się zespół warte jest ponad 100 tysięcy), ma swoją premierę w MTV 15 listopada. 26 października jest ostatnim dniem, kiedy fani mogą dzwonić pod bezpłatny numer telefonu z propozycjami miejsca na darmowy koncert. Zwycięża parking przed Core States Arena w Filadelfii. 3 listopada w stanie Iowa dobiega końca ciągnąca się od czterech lat sprawa sądowa wytoczona Metallica przez Todda Millera, który jakoby zatracił zmysł smaku po tym, jak upadł na głowę podczas jednego z koncertów zespołu w 1993r. 7 listopada mieszkańcy domów w pobliżu parkingu przed Core States Arena próbują doprowadzić do odwołania koncertu, kierując sprawę na drogę sądową. 11 listopada Metallica gra darmowy koncert, nazwany szumnie "Marszem Milione Decybeli", który okazuje się sporym sukcesem. Oto, co o koncercie napisała miejscowa gazeta "Philadelphia Inquirer": "Było to ogłuszające przedstawienie, będące połączeniem burleski i meczu rugby. Zespół był niecenzuralny na scenie, ale ujmujący poza nią. Według policji, fani zachowywali się spokojniej niż kibice Philadelphia Eagles. Natomiast mieszkańcy okolicznym domów, którzy obawiali się najgorszego ze strony tej jakoby Najgłoniejszej Grupy Na Świecie, najbardziej narzekali na hałas wywołany przez helikoptery z dziennikarzami na pokładzie". 12 listopada singel "The Memory Remains" ukazuje się w Australii. Od kilku tygodni jest już w sprzedaży w Europie i innych krajach świata. Dzień później muzycy dają darmowy koncert promocyjny w najpopularniejszym londyńskim klubie tanecznym. Lars przyznaje: "Nigdy wczeniej nie słyszałem o tym miejscu, ale jestem pewien, że Metallica da mu świetną reklamę". 14 listopada "Re-Load" ukazuje się w Japonii. W Europie i innych krajach płyta pojawia się 17 listopada, fani w USA muszą czekać do 18 listopada. 15 listopada Metallica urządza przyjęcie promocyjne "Re-Load" w Hamburgu dla 1500 fanów. Bilety sprzedają się w ekspresowym tempie - dla tych, którzy się nie dostali na koncert, transmitowane jest na wielkim ekranie na zewnątrz klubu. Dzień później zespół jest na imprezach promujących "Re-Load" - najpierw w Szwecji, następnie tego samego dnia w Danii. 18 listopada Metallica daje występ promocyjny w Paryżu. 6 grudnia zespół występuje na żywo w programie "Saturday Night Live" amerykańskiej sieci telewizyjnej NBC.
:: 1998-2000
W marcu zespół rozpoczyna w Azji tournee promujące "Re-Load", planuje też odwiedzić Australię. 16 czerwca ukazuje się singel z piosenką "Fuel". 24 czerwca koncertem w West Palm Beach na Florydzie Metallica rozpoczyna trasę "Poor Re-Touring Me 98", która kończy się występem w San Diego w Kalifornii. 15 sierpnia Lars zostaje ojcem. O godzinie 4:15 w Nowym Jorku przychodzi na wiat Myles Ulrich. 5 wrzenia podczas występu w George w stanie Waszyngton, ktoś z widowni rzuca na scenę szklaną butelkę i trafia Jasona w głowę. Po krótkiej przerwie muzyk wraca, aby dokończyć koncert. 14 wrzenia dzień po koncercie w San Diego zespół wchodzi do studia nagrać nowe utwory na swój najnowszy album. 18 października Metallica daje 45-minutowy występ w Playboy Mansion w Los Angeles. Widownia w przeważającej części składa się z pięknych kobiet i znanych osobistoci ze wiata show-biznesu. Zespół prezentuje m.in. własne wersja "Die Die My Darling" The Misfits i "Turn The Page" Boba Segera. Dzień później odbywa się sesja fotograficzna w hotelu Ambassador w Los Angeles na okładkę "Garage Inc.". 21 października zespół realizuje wideoklip do piosenki "Turn The Page". Autorem filmu - kręconego w Raleigh Studios w Los Angeles - jest szwedzki reżyser Jonas Akerlund, odpowiedzialny również za wideo do "Ray Of Light" Madonny i "Smack My Bitch" Prodigy. Singel z piosenką "Turn The Page" ukazuje się 2 listopada, a dzień później Lars i Kirk przyjeżdżają na krótką wizytę do Warszawy, by spotkać się z dziennikarzami i fanami. 5 listopada zespół pojawia się w National Film Theatre w Londynie na pokazie nowego filmu, dokumentującego tournee w 1996r. 7 listopada Kirk znajduje się w londyńskim szpitalu na skutek zapalenia wyrostka robaczkowego. Po operacji zostaje przewieziony do domu, gdzie powraca do zdrowia. 17 listopada rozpoczyna się amerykańskie tournee promujące płytę "Garagę Inc.", supportem jest zespół Battery, wykonujący covery Metalliki. 19 listopada Metallica występuje w The Aragon Ballroom w Chicago, a dzień później w State Theater w Detroit. 23 listpada zespół występuje w Electric Factory w Filadelfii. Również tego dnia ukazuje się podwójny album Metalliki, zatytułowany "Garage Inc.". 7 grudnia ukazuje się wideokaseta dokumentująca koncerty w Fort Worth w Teksasie (8-9 maja 1997r.) w reżyserii Wayne'a Ishama. Wydawnictwo, zatytułowane "Cunning Stunts" ukazuje się również na dwóch płytach DVD, co zapewnia nie tylko najwyższą jakoć dźwięku i wizji, ale pozwoli też widzowi na manipulację obrazem "To jest pierwszy koncert zarejestrowany techniką DVD" - mówi Lars Ulrich - "Oddzielne kamery filmowały poszczególnych członków zespołu. Ty decydujesz co oglądasz".
1 lutego ukazuje się singel z piosenką "Whiskey In The Jar" Thin Lizzy.21 i 22 kwietnia w Berkeley Community Theatre w San Franscisco zespół występuje z San Francisco Symphonic Orchestra pod batutą Michaela Kamena. James Hetfield mówi: "Podczas całej naszej kariery zawsze staralimy się komponować takie epickie utwory. Sądzę więc, że ten materiał będzie pasował do brzmienia orkiestry. Zamierzamy także przy tej okazji skomponować nowy utwór". 23 maja Metallica występuje na Dynamo Open Air-Festival w Holandii. 1 czerwca zespół występuje na Stadionie Gwardii w Warszawie. Supportami są Mercyful Fate, Apocalyptica i Monster Magnet. 1 lipca Metallica daje koncert na Roskilde Festival w Danii. 10 lipca zespół gra na festiwalu Big Day Out w Milton Keynes w Wielkiej Brytanii sponsorowanym przez Kerrang! Innymi wykonawcami biorącymi udział w festiwalu są m.in. Marilyn Manson i Placebo. 22 listopada pojawia się w sprzedaży płyta "S&M", która jest zapisem kwietniowych koncertów z orkiestrą symfoniczną. Wydana jest w trzech formatach: CD, video i DVD. Płytę tą promują tylko dwa koncerty zagrane z orkiestrą. Pierwszy z nich ma miejsce 19 listopada w berlińskiej Velodrome, drugi 23 listopada w Madison Square Gardens w Nowym Jorku.
:: 2000-2003
Rok 2000 Metallica rozpoczęła kontynuacją mini milenium tour. W marcu zespół nagrywa pierwszy soundtrack - "I Disappear" - do filmu "Mission: Imposible 2", wydając singiel z utworem. Prawnicy zespołu wytaczają chyba jeden z największych procesów w historii muzyki - przeciwko darmowemu udostępnianiu muzyki w formacie .mp3 w internecie przeciwko firmie Napster. Przysparzają sobie tym wielu wrogów, ale jednoczenie każdy zdaje sobie sprawę, że bronią praw autorskich nie tylko do swoich utworów. Lars i reszta ostatecznie proces wygrywają. W lecie zespół daje 13 koncertów w USA podczas trasy Summer Sanitarium Tour. Do końca roku nic specjalnie nie dzieje się wokół zespołu. Dostają kilka nominacji do rożnego rodzaju nagród. Lars pomaga w nagraniach Systematic, James sporadycznie występuje z Misfits lub Corrision Of Conformity. Kirk odpoczywa. Prawdziwie sensacyjna wiadomoć ma nadejść z nowym wiekiem.
17 stycznia 2001 r. Jason Newsted opuszcza zespół - jako powód podaje sprawy rodzinne. Metallica wchodzi do studia , jednak bardziej bawi się muzyką niż nagrywa coś nowego - na basie swoje możliwoci ćwiczy Hetfield.Między czasie Metallica odbiera już szóstą nagrodę grammy w swojej karierze - tym razem w kategori "Rock Instrumental Performance" ("Najlepsza instrumentalna piosenka") za wersję The Call of Ktulu z S&M. W kwietniu oficjalna strona Metalliki ogłasza iż zespół wkroczył do studia by rozpocząć nagrywanie materiału na kolejny krążek. Nagrywają oczywicie w trójkę. Jak stwierdził Hetfield "przed wyruszeniem na koncerty będziemy musieli znaleć kogoś. Możemy jednak komponować i robić wiele innych rzeczy w trójkę." Niestety w połowie lipca kolejna sensacyjna wiadomoć - James Hetfield przebywa w klinice odwykowej - powód - uzależnienie od alkoholu i innych środków odurzających. W związku z tym zespół przesunął terminy wizyt w studiu nagraniowym i odwołał zaplanowany na 29 lipca występ w San Francisco. 10 grudnia po prawie półroczym odwyku James Hetfield zakończył leczenie.
Kolejny rok otwiera wiadomoć iż Joe Berlinger i Bruce Sinofsky, reżyserski duet, pracuje nad filmem dokumentalnym o Metallice. Nie jest jednak do końca pewne czy film powstanie. W kwietniu zespół w 3-osobowym składzie pokazuje się na "MTV Icon" Aerosmith. Jest to równocześnie pierwsze publiczne wystąpienie Jamesa po odwyku. Miesiąc puźniej oficjalny Fan Club ogłosił powrót Metalliki do studia i dalsze prace nad nowym materiałem. 4 czerwca, w klubie Kimo w San Francisco, zespół pojawił się na scenie pod nazwą SPUN. Zagrali w sumie 11 piosenek, z czego większoć to covery, a partie basu odegrał Bob Rock. Przed udaniem się na świąteczny odpoczynek Metallica ogłasza iż w wakacje zespół wybiera się na 6 tygodniowa trasa koncertowa po Europie. Oficjalne przesłuchania nowego basisty, z którym zespół wyruszy w trasę miały już miejsce w pierwszej dekadzie grudnia, nazwiska jednak nie podano.
:: 2003-2005
Zespół nadal nie wybrał zastępcy Jasona Newsteda. Wśród kandydatów pojawiają się takie nazwiska jak: Mike Inez ( Alice In Chains, Ozzy), Joey Vera ( Armored Saint ). Chuck Dukowki ( Black Flag) oraz Scotta Reedera (Kyuss, Unida). W połowie stycznia do tej listy dopisany został również Roba Trujillo (ex- Suicidal Tendancies, ex- Ozzy Osbourne) oraz Erica Forresta (ex- VoiVod). Oficjalna strona potwierdziła wspólną trasę koncertową z Linkin Park i Limp Bizkit, trasa ma być wzorowana na Summer Sanitariom 2000, dowiadujemy się również iż 10 czerwca ma ukazać się najnowszy album Metalliki pt. St.Anger. W studiu A trwają końcowe nagrania "St.Anger" natomiast coraz głośniej mówi się o tym iż nowym basistą zostanie Rob Trujillo, jednak oficjalnego potwierdzenia w tej sprawie nie ma. A jednak. 24 lutego zespół ogłasza iż nowym członkiem zostaje właśnie były basista Suicidal Tendencies. W kwietniu Metallika znowu zaskakuje informacją na temat nowego albumu, zespół podaje oficjalna date wydania, tytuły, a także zaskakujące info o tym iż na albumie nie będzie tak harakterystycznych dla Kirka solówek! Podają również informacje że album składał się będzi z płyty cd a także dvd z zapisem video utworów na próbach. 6 maja odbywa się MTV Icon - Metallica, powięcony jak łatwo się domylić Metallice własnie. Występują m.in. Korn (One), Limp Bizkit(Sanitarium), Sum 41 (madley) Staind (Nothing Else Matters), natomiast impreze kończy Metallica grając madley oraz Frantic. Zespół wtedy to po raz pierwszy występuje publicznie z Robem na basie. Miesiąc później zaczynają się prace nad pierwszym teledyskiem do nowej płyty. Będzie to tytułowy St.Anger. Klip jest kręcony w więzieniu stanowym w St. Quentin w Kalifornii. W zamian za wykorzystanie terenów więzienia do zrobienia teledysku Metallica daje dla więźnów St. Quentin godzinny koncert. Kawałek ten w nowej wersji (z Robertem Trujillo na basie) będzie też pierwszym singlem promującym nową płytę - singiel ten będzie jednak wydany dopiero po ukazaniu się albumu, czyli prawdopodobnie w połowie czerwca. Po czerwcowych festiwalowych koncertach w Europie i wakacyjnej Summer Sanitarium Tour po Stanach zespół rozpocznie trwającą dwa lata światową trasę - w listopadzie Azja, następnie Australia, na przełomie lutego i marca znów Europa. Wiadomo też, że pod koniec sierpnia Metallika da parę koncertów na Wyspach Brytyjskich. 4 czerwca Jemyz oraz Kirk zjawiają się w Polsce aby promować swój nowy album. W tym czasie Lars i Rob robią to samo w innych częciach wiata. Premiera St.Anger zostaje przyspieszona i fani będący na spotkaniu z połową Metalliki mogą kupić płyte już 5 czerwca o północy!
Album bardzo szybko wspina się na szczyty - po dwóch dniach sprzedaży: na Rewel w stanach jest już na pierwszym miejscu, natomiast na licie Billboardu jest na miejscu drugim, zaraz za Audioslave i "Like a Stone" obecnym na licie od 9 tygodni.Na angielskiej licie przebojów album zadebiutował na miejscu trzecim, w Szwajcarii na drugim, w Kanadzie na pierwszym natomiast w Holandii również na trzecim. St. Anger zadebiutował też na 23 miejscu na licie radiowej trójki."St. Anger" zadebiutował u nas na pierwszym miejscu zestawienia najpopularniejszych albumów - OLiS. Po krótkim wekendzie w samych Stanach zespoł sprzedał już 416 762 płyt, co lokuje album na pierwszym miejscu Billboardu.
Wiadomo już że Joe Berlinger i Bruce Sinofsky - są twórcami dokumentalnego filmu o Metallice. Film będzie nosił tytuł "Some Kind Of Monster". Jest on dwu i półgodzinnym zapisem codziennego życia zespołu. W sumie między rokiem 2001 a 2003 nakręcono tysiąc godzin taśmy. Budżet filmu to 1,5 mln. dolarów. W Stanach kinowa premiera nastąpi na festiwalu filmowym w Park City w Utah w styczniu 2004, w Europie planowana jest na lato 2004. Początkiem października Metallica z ubolewaniem ogłasza, że mające rozpocząć się 25 października trasa koncertowa po Ameryce Południowej jest odwołana. Żadna data nie jest jeszcze na nowo rozpisana. Przyczyną rezygnacji są "physical and mental exhaustion" - mentalne i fizyczne wyczerpanie członków zespołu. Jak mówi Hetfield: "Od czasu wznowienia nagrywania i koncertowania w ramach trasy "St. Anger" działamy bez przerwy od 18 miesięcy, nasze ciała i umysły po prostu zawrzały "
Agencja Reuters z Los Angeles zamieciła wypowiedż Jamesa, w której okrela on sprzedaż najnowszego albumu w USA jako niewypał. W Stanach płyta rozeszła się w nakładzie 2 mln sztuk. W Europie płyta sprzedaje się najlepiej od czasów Czarnego Albumu.
Sylwestrowy wieczór 2003/2004 rozpoczął się od nagrania w Venetian Resort Hotel/Casino w Vegas "The Unnmamed Feeling" dla potrzeb telewizji FOX oraz 200 fanów. Występ, aczkolwiek skrócony, można było obejrzeć jeszcze tej samej nocy na kanałach stacji. Obok Metalliki zagrali wówczas jeszcze ASHANTI, HOOTIE & THE BLOWFISH, WESTSIDE CONNECTION, KEITH URBAN, DJ FUNKMASTER FLEX oraz Puddle Of Mudd. Prawdziwy koncert miał jednak dopiero mieć miejsce. W Hard Rock Hotel Las Vegas - The Joint - Metallika zagrała to, co potrafi najlepiej. Pierwszym kawałkiem jaki zagrali w 2004 r. był Damage inc. Już na początku roku czytelnicy magazynu Guitar World uznali Kirka Hammetta metalowym gitarzystą roku. Dziwnie złożyło się iż "St. Anger" uznana została za największe rozczarowanie - ale jednoczenie znalazła się na drugim miejscu w rankingu "Best Metal Album" - co tylko potwierdza fakt iż nowa płyta jak zwykle podzieliła fanów.
16 stycznia rozpoczyna się trzeci etap zimowych koncertów promujących najnowszy album. Trasę pod dumnie brzmiącą nazwą "Madly In Anger With You World Tour" Metallika rozpoczęła szecioma koncertami w Japonii. Następnie zespół grał w Europie a obecnie zgodnie z rozkładem podanym na Met On Tour udaje się do Australii i Nowej Zelandii. Jest to już trzecia wizyta zespołu na tym kontynencie (poprzednio w 1993 i 1998 roku). Główne punkty trasy to festiwal Big Day Out. Potem zespół udaje się m.in. ponownie do Europy. Natomiast na festiwalu filmowym Sudance w srode, 21 stycznia, godz. 20:30 w Prospector Square Theatre odbyła się premiera dokumentu "Metallica: Some Kind of Monster".Pochwałą ze strony widzów nie było końca. Film ten ma być pokazywany w miastach Stanów Zjednoczonych przed każdym z koncertów podczas zaplanowanej już na marzec trasy. Potwierdzają się również plotki iż film ma trafić na ekrany kin europejskich. Zespół udziela coraz więcej wywiadów dotyczących dokumentu, sam film jest też wywietlany na coraz większej liczbie festiwali. W czasie gdy Metallika jest w trasie otwarta zostaje "METALLICA LIVE". Jest to kolejna podstrona Metallica.com. Dzięki niej możemy zamówić każdy bootleg tuż po koncercie wraz z dołączona okładką do wydrukowania. Oczywicie za drobną opłatą. 27 lutego zespół rozpoczyna pierwszą częć trasy koncertowej po USA obejmującą dziewiętnacie występów. Potrwa ona końca marca.
22 kwietnia stacja radiowa KXFX (Kalifornia) podaje tragiczną wiadomoć - James Hetfield popełnił samobójstwo połykając 2 tuziny pigułek nasennych. Na szczęscie oficjalna strona zespołu natychmiastowo zaprzeczyła plotkom. Dzięki czemu śpimy spokojnie. Kilka dni później Metallika, wspólnie z Johnnym Cashem - "Hurt", za teledysk do utworu "Frantic" została uhonorowana nagrodą w kategorii "Music Video" podczas ósmej ceremonii przyznania nagród Prism. Jest to nagroda przyznawana aktorom, muzykom oraz innym artystom, którzy ukazują, do czego prowadzą uzależnienia od narkotyków, alkoholu czy nikotyny.
22 kwietnia stacja radiowa KXFX (Kalifornia) podaje tragiczną wiadomoć - James Hetfield popełnił samobójstwo połykając 2 tuziny pigułek nasennych. Na szczęscie oficjalna strona zespołu natychmiastowo zaprzeczyła plotkom. Dzięki czemu śpimy spokojnie. Kilka dni później Metallika, wspólnie z Johnnym Cashem - "Hurt", za teledysk do utworu "Frantic" została uhonorowana nagrodą w kategorii "Music Video" podczas ósmej ceremonii przyznania nagród Prism. Jest to nagroda przyznawana aktorom, muzykom oraz innym artystom, którzy ukazują, do czego prowadzą uzależnienia od narkotyków, alkoholu czy nikotyny.
Wraz z początkiem maja zespół rozpoczyna trasę koncertową po Europie obejmującą dwadziecia trzy występy. Potrwa ona do początku lipca. 31 maja Metallika zawitała na Stadion Śląski w Chorzowie. Supportowana była przez polski Vader, oraz swych przyjaciół ze Slipknot. Na Met On Tour po koncercie możemy przeczytać: "Dzisiejszy gig dostaje nagrodę dla "największej iloci koszulek w kolorze czarnym" - Polscy fani przywiązują dużą wagę do metalowego wyglądu". Miło usłyszeć takie słowa.
W czerwcu powstaje kolejny teledysk do piosenki z nowego albumu tym razem jest to "Some Kind Of Monster". Wczesniejsze teledyski to "St.Anger", "Frantic", oraz "Unnamed Filling". Na równy rok po wydaniu płyty otrzymujemy informację iż ta do tej pory rozeszła się w liczbie ponad 2 mln. sztuk - zdobywając najwyższe miejsca list sprzedaży w wielu krajach. Dosłownie chwilę później świat obiegła wiadomosc iż Lars Ulrich przebywa w szpitalu! Na szczęście był to tylko jednorazowy "wybryk" perkusisty i nie doszło do odwołania jakichkolwiek koncertów. W Donington Larsa zastąpili Joey Jordison ze Slipknotu i Dave Lombardo ze Slayera.
9 lipca miała miejsce kinowa premiera dokumentu "Metallica: Some kind Of Monster" SKOM'owa trasa kinowa obiegła niemal cały świat, przy czym to własnie w Polsce była jedną z największych. Dzięki temu mieliśmy możliwość obejrzec film na dużym ekranie. Ale nie tylko. Wkrótce potem ogłoszono iż premiera DVD oraz VHS będzie miała miejsce 1 lutego 2005 r. Całoć ma być rozszerzeniem filmu jaki mieliśmy okazję oglądać własnie w kinach wzbogaconą o "bonusy". Ukazuje się także pierwsza w pełni oficjalna książka o zespole Metallica - So What: The Good, The Mad, and The Ugly". Szczególne wyróżnienie czekało fanów w Minnesocie w First Avenue - zaraz po zakończeniu koncertu w St. Paul Czterej Jeźdźcy podpisywali książkę.
Pod koniec listopada Metallica zagrała w Los Angeles dla stacji KROQ 106.7 i programu Kevin & Bean breakfast show. Zagrane 5 kawałków to największe hity zespołu. Jest to jednocześnie ostatni koncert trwajacej ponad 1,5 roku trasy koncertowej obejmującej ponad 180 występów.
Aby dobrze zakończyć ten jakże udany rok Magazyn Rolling Stone ogłosił Jamesa Hetfielda człowiekiem roku 2004. Nagroda została przyznana bez wątpienia za przemianę, jaka zaszła w nim w ciągu kilku ostatnich lat, a której świadkiem miał okazję być cały wiat obserwując dokument SKOM oraz uczestnicząc w koncertach zespołu
Początek roku przynosi dobre wieści dla polskich fanów - W Polsce ukaże się jedyna jak dotąd oficjalna pozycja książkowa z bibliografi Metalliki "So What: The Good, The Mad, and The Ugly". Szczególnym wyróżnieniem cieszy się nasz Fan Klub gdyż to właśnie my zostaliśmy poproszeni o tłumaczenie ksiązki. Powinna ona ukazać się po wakacjach.
W połowie stycznia, kilku "starej daty fanów" przygotowało petycję do Metalliki mającej na celu rozdzielenia Metalliki i Bob Rocka. Uważają, iż wpływ jaki ma on na zespół oraz proces nagrywania albumów jest "zły a z czasem będzie jeszcze gorszy". Jak się potem okazało, petycja przeszła "bez echa" wśród członków zespołu.
Jak się okazuje początek roku w sprawach zespołu kręci się nie tylko wobec jednej petycji, otóż SONY posiadająca obecnie wszelkie prawa do nagrń Beatlesów wystawiła żadania do Beatalliki - coverbandu grającego piosenki Beatlesów własnie w stylu Metalliki. W liście czytamy m.in.:"Beatallica używa kompozycji Beatlesów bez autoryzacji czy licencji, a przez to wciąż łamie prawa Sony/ATV do wspomnianych utworów" . Beatallica zawiesiła działalność strony, ale wciąż koncertuje. Niespełna miesiąc później, Lars Ulrich poprosił adwokata Metalliki - Petera Paterno o to, aby przeanalizował sprawę pomiędzy Beatllicą a Sony oraz znalazł rozwiązanie. Larsowi należą się brawa za taką postawę, przedewszystkim dla tego iż aktualnie przebywa na wakacjach, i to właśnie z urlopu w Colorado zają się tą sprawą. Ktoś inny, przebywając na wakacjach mógłby obok takiej sytuacji przejść obojętnie...
Z dniem 6 czerwca 2005 Metallica Vault zaprzestała działalności. Przypomnijmy iż wystartowała wraz z premierą St.Anger. W tym czasie zamieszczonych zostało 18 koncertów, a ponad 250 000 użytkowników pobrało ponad 20 milionów plików poprzez sieć. Aby pobrać pliki należło posiadać specjalny kod dołączony do St.Anger. Pojawiły się jednak również dobre wieści - zaczeła działać skrócona wersja Vault znajdującą się na stronach Live Metallica w formie miesięcznych darmowych ściągnięć. Niedawno pojawiła się kolejna podstrona na oficjalnej witrynie Metalliki. Metallica - ...And Ringtones For All na której będzie można zakupić dzwonki i tapety Metalliki do telefonów komórkowych. Jak na razie opcja jest dostępna jedynie dla mieszkańców i posiadaczy telefonów w USA. Cena jednego nagrania muzycznego to 2,49$, a nagrania polifonicznego 2$.
Mimo tych kilku wydarzeń, rok 2005 niestety nie wyróżnia się na razie niczym szczególnym. Chłopaki przebywają na zasłużonych wakacjach, i jak głoszą plotki niedługo mają pojawić się w studio. Jak będzie wyglądać nowa płyta? Czy będzie równie kontrowersyjna jak St.Anger? Na te i inne pytania miejmy nadzieje, wkrótce otrzymamy odpowiedź...
Elian 16 stycznia 2008, 14:06